Clarence Seedorf is toch echt de beste

Vanmiddag vond ik in een verdwaalde verhuisdoos mijn oude dagboek. Ik grinnikte toen ik de notities van mijn prille ervaringen in Nederland las. Ik schreef over vreemde hobby’s als hardlopen, vissen, vogels spotten en mensen die hun honden uitlieten. Ieder voor zich, leek mij. Een land van het individu. Zelden kwam ik op straat een groep mensen tegen. Behalve bij voetbal, mijn grootste hobby in die tijd. Dan komen we samen om te winnen. Ik blies wat stof van het schriftje en bladerde door de pagina’s.

2 april 1997 (Ik was toen twee jaar in Nederland): ‘Ik ga naar bed met een rot gevoel. En ik denk niet dat ik de enige ben, heel Nederland gaat met een rot gevoel naar bed. Behalve de Turken, zij zijn juist erg blij en rijden luid toeterend en juichend met wapperende Turkse vlaggen in hun auto’s rond. Het is een desastreuze avond voor Nederland en een man krijgt hiervan de schuld. Zijn naam is Clarence Seedorf. De hele avond gaan de televisiezenders over hem omdat hij een hele belangrijke penalty heeft gemist waardoor Nederland ten onder is gegaan in het wk-kwalificatieduel met Turkije. Ik lig er wakker van, wat zou het fantastisch zijn geweest als we hadden gewonnen en Seedorf het winnende doelpunt had gemaakt!’

Ik werd weer helemaal teruggezogen in de tijd en kan me precies herinneren hoe ik me toen voelde. Zes maanden eerder had See­dorf ook een andere belangrijke penalty gemist, op het EK 1996 in Engeland. Maar die tweede cruciale misser is hem door het Nederlandse volk nooit vergeven. Seedorf komt na die beroerde avond in Turkije meer dan zeventig keer voor Nederland uit, maar tussen hem en de Oranjevoetballiefhebbers is het nooit meer helemaal goedgekomen. Ongeacht zijn succes, het aantal bekers dat hij heeft gewonnen en de wijze waarop hij zijn uiterste best bleef doen voor Nederland. Twee keer een belangrijke penalty missen blijkt onvergeeflijk. Bij zijn afscheid werd hij wel vriendelijk toegezwaaid door Oranjefans en dat tekende het einde van de carrière van een van de meest geniale voetballers ter wereld.

Vergeef hem de gemiste penalty’s

Zoals de bekende Afrikaanse schrijver Chinua Achebe schreef: “Totdat de leeuwen hun eigen geschiedschrijvers hebben, zal de geschiedenis van de jacht de jager altijd verheerlijken.” Hiermee wil ik graag opkomen voor de Nederlandse leeuw en de Oranjevoetballiefhebbers eraan herinneren dat onze Seedorf niet alleen de meest succesvolle Nederlandse voetballer in zijn jaren was, maar de beste Nederlandse voetballer ooit. Vergeef hem de gemiste penalty’s in zijn jonge jaren en geef hem zijn verdiende kroon. Het buitenland heeft hem al gekroond als eerste voetballer ter wereld die vier keer de Champions League won met drie verschillende clubs. Zelfs Pele, ’s werelds beste voetballer ooit, heeft Seedorf in 2004 aan zijn lijst van ‘de 125 beste nog levende spelers’ toegevoegd.

Als we kijken naar de bijdrage van Seedorf aan de teams waarvoor hij heeft gespeeld, heeft hij meer Champions League-bekers gewonnen dan Cruijf, Van Basten, van Hanegem, Neeskens en Bergkamp. Toch lijken deze vijf heren vele malen belangrijker voor het Nederlandse voetbal dan Seedorf. Is het omdat we een land van individuen zijn die meer belang hechten aan individuele prestaties?

Voetbal is een groepssport en als gemeenschapsdier kijk ik niet alleen naar de individuele successen, maar hetgeen je bijdraagt aan het succes van de groep.

Babah Tarawally is schrijver, columnist en programmamaker. Voor Trouw schrijft hij om de week over (verborgen) discriminatie en racisme, maar vooral over manieren om elkaar op dit thema te kunnen verstaan. Lees ze hier terug.