Wat nu God niet meer zeker is van zijn plek?

Terwijl buiten het zaterdagse uitgaansleven op gang komt, liggen in de Utrechtse Janskerk de bezoekers van het Geestdrift Festival op dekens rondom een vleugel. De Franse componist en pianist Charles-Henri Maulini speelt licht esoterische muziek die weergalmt in de mooi uitgelichte kerk. Ook Lois Verkerk (28) lag een half uur op de kerkvloer. "Het was heel bijzonder om mee te maken. In zo'n mooie kerk liggen en dan al die mooie muziek."

Geestdrift is een jaarlijks festival waar zingeving, schoonheid en gerechtigheid centraal staan. Een bonte stoet dichters, denkers en kunstenaars komen aan het woord over die hele grote vraag die de postmoderne mens pijnigt nu God niet meer zeker is van zijn plek: wat nu? Dit alles onder het genot van speciale bieren en biologische hapjes, want het moet wel hip zijn.

De grote afwezige
"God is de grote afwezige die in alles aanwezig is. Maar dat zijn grote woorden, die ik heel voorzichtig uitspreek", zegt Miranda van Holland (39) een van de organisatoren. "Ik denk dat de bezoekers aan het festival mensen zijn die iets met religie en zingeving hebben, maar daar niet meer op de meest traditionele , orthodoxe manier mee uit de voeten kunnen."

Een festival kan niet zonder publiekstrekker. Zoals Pinkpop dit jaar Paul McCartney had, heeft het Geestdrift Festivalnde Amerikaanse schrijver en dichter Christian Wiman naar Utrecht gehaald. Wiman, die religie en literatuur doceert aan de universiteit van Yale, werd negen jaar geleden getroffen door een zeldzame vorm van beenmergkanker. Vlak daarvoor ontmoette hij zijn vrouw en grote liefde, en kwam hij tot de erkenning dat hij wel degelijk gelovig is. Zijn boek 'Mijn heldere afgrond' over deze periode was in vrijzinnig christelijke kring een kleine sensatie.

Als een toegewijde gemeente rondom een populaire predikant, zitten de bezoekers van Geestdrift aan het begin van de middag ademloos te luisteren naar Wiman die aan de hand van zijn gedichten een performance geeft over twijfels, verlatenheid en de uiteindelijke overgave aan God. Het publiek is opvallend gemêleerd, van hippe twintigers tot kwieke ouderen. Als Wiman vraagt of ze het gevoel kennen "in and out of God"te zijn, krijgt hij veel instemming. Ook Lois Verkerk is onder indruk van Amerikaanse dichter. " Ik vond mooi dat hij zei dat je soms het geloof moet kwijtraken om het op een diepere manier weer terug te vinden. Op een ander level, zeg maar."

'Net een echte kerk'
Het festival duurt de hele zaterdag. Bij aanvang van het avondgedeelte lijken de meeste ouderen van deze tijdelijke gemeenschap naar huis te zijn. De overgebleven twintigers en de dertigers zitten verspreid over de kerk. Ze worden gevraagd vooraan te komen zitten. "Het is hier net een echte kerk", zegt 'transgender street legend' en zangeres Baby Dee voordat ze met haar optreden gaat beginnen.

Na haar betreedt publicist Stephan Sanders het podium. Hij verraste afgelopen jaar vriend en vijand met de mededeling dat hij meende gelovig te zijn worden, een late coming out. In een spannende monoloog, interviewt Sanders zichzelf over zijn ervaringen in de rooms-katholieke kerk. "Het lukt me niet meer te ontkennen dat er een religieuze noodzaak is in mijn leven, dat ik de noodzaak voel die onder woorden te brengen en te erkennen dat de hoogste moraal wat mij betreft de christelijke moraal is", zegt hij. Dit levert veel herkenning op bij de aanwezigen. Dat geldt ook voor de zware orgelmuziek die als finale act over de liggende festivalgangers heen dendert. Als de laatste tonen hebben geklonken staan die op, halen hun jas op bij de garderobe en lopen naar de uitgang. De kerk gaat uit.