Voorganger Mpho Tutu: Het leven is kort. Dus haast je om lief te hebben, en spoed je om vriendelijk te zijn

“Een leven als spreker en voorganger betekent: naar buiten gaan, onderweg zijn. Dat is een beetje stilgevallen met de lockdown, een reis naar de VS en Zuid-Afrika gingen niet door, en de meeste congressen verdampten. Nu begint het pas weer een beetje op gang te komen, met online videobijeenkomsten die ik leid.

Ik sluit zondaagse vieringen en gebedsdiensten meestal af met dezelfde tekst, een zegen is het eigenlijk. Die luidt: ‘Het leven is kort, en we hebben niet veel tijd om de harten te verblijden van degenen die met ons meereizen, dus haast je lief te hebben, en spoed je vriendelijk te zijn’. Het is een herinnering die ik bij me draag. En juist ook in deze rare tijd was die belangrijk voor me.

De eerste keer dat ik de tekst hoorde, was in een viering van een vriendin die ook priester is. Het beviel me gewoon heel erg. Ik heb nog geprobeerd de bron ervan te vinden, maar het is zo’n regel die aan tal van mensen is toegeschreven en door even zovelen wordt geclaimd.

Vriendelijkheid ligt binnen ieders bereik

We kunnen zo in beslag genomen worden door de details van onze levens. Terwijl het leven zo kort is: zelfs al leef je honderd jaar, dan is dat nog steeds maar honderd jaar. Vriendelijkheid is een onderschatte waarde. We kunnen zo’n enorm verschil maken, gewoon, door alleen maar vriendelijk te zijn. Terwijl het niets iets groots is om te doen – je wordt niet gevraagd om bergen te overwinnen of zoiets. Vriendelijk zijn is iets dat binnen ieders bereik ligt. We reiken er alleen niet altijd naar.

De opdracht dat je snel moet zijn met je vriendelijkheid, geeft het een gevoel van urgentie. Zo van: dit is belangrijk. In deze rare tijd is dat er niet minder op geworden natuurlijk. Het is zoveel makkelijker om in beslag genomen te worden door je eigen zorgen, noden en angsten. En bange mensen zijn normaal gezien niet op hun best. Ik heb al gezien dat mensen erg kortaangebonden waren in de supermarkten als mensen te dichtbij stonden bijvoorbeeld. Dus hebben we die vriendelijkheid juist nu zo hard nodig. De ander, maar jij ook.

Preken tot onszelf

Ik ben zelf ook bezorgd. Niet bang, maar wel bezorgd, over mijn ouders vooral, die in Zuid-Afrika wonen. Ze zijn in goede handen, maar mijn vader is bijna 89, en mijn moeder is niet veel jonger. Normaal gezien zou ik nu bij hen zijn, maar dat gaat niet vanwege de reisrestricties. We facetimen wel – mijn vader is er heel handig mee. Hij neemt alleen niet altijd meteen op. Dan doet hij een dutje, of is hij aan het bidden.

Vriendelijk zijn is ook niet iets wat mij zomaar komt aanvliegen. Ik ben zo iemand die ervan houdt om gelijk te hebben, vandaar. Dat is ook waarom ik het steeds als zegen uitspreek, om mezelf eraan te herinneren. Geestelijken geven dit niet graag toe, maar als we preken, dan spreken we vaak tot onszelf. Het is een gesprek dat we voeren met God, maar dan hardop, waar je bij kunt komen zitten om naar te luisteren.”

Lees ook:

De zin van Leo Blokhuis:‘Leef bij de dag’