Uit de kast komen? Er is helemaal geen kast

Iedereen zou natuurlijk recht moeten hebben op een metamorfose. Zondag was het Coming-Outdag. Die dag draait om het uit de kast komen, lees ik op internet, wat betreft genderidentiteit of seksuele voorkeur. Concreet houdt deze dag in dat er regenboogvlaggen worden opgehangen bij instituties. Er worden ook zebrapaden omgetoverd in regenboogpaden. Websites en campagnes moeten het onderwerp verder bespreekbaar maken.

Speciale aandacht gaat dit jaar naar de ouders van regenboogjongeren. Die missen volgens het ministerie van volksgezondheid, welzijn en sport de kennis om met hun kinderen te spreken over seksuele voorkeur of genderidentiteit. ‘Volgens het ­onderzoek weten de meeste ouders wel wat lhbti betekent, maar hebben ze bij doorvragen geen idee wat dat precies inhoudt’, schrijft de NOS.

Ik neem aan dat deze ouders ook mensen zijn die in de wereld leven, met dan wel zonder genderidentiteit en seksuele voorkeur. Misschien gaat hun gebrek aan kennis over de precieze betekenis van de afkorting. Maar waarschijnlijk spelen andere motieven een rol, ­zoals schaamte of tegenzin het erover te hebben.

Misschien kan een vehikel als Coming-Outdag de kinderen van deze ouders een kader bieden om over hun ervaringen te spreken. Zichtbaarheid kan belangrijk zijn en het hebben van voorbeelden of rolmodellen ook. Tegelijkertijd veronderstelt het idee van uit de kast komen dat iemand van het ene in het andere hokje rolt. En hokjes waren nou juist het probleem. Ik dacht aan Julie d’Aubigny.

Er spreekt een grote vrijheid uit

Julie d’Aubigny groeide aan het eind van de zeventiende eeuw op aan het hof van de graaf van ­Armagnac. Ze leerde ­dansen, tekenen en ­schermen, en ging bij dat laatste als jongen gekleed.

Toen ze veertien was, werd ze door de graaf ­verkracht en uitgehuwelijkt, maar daar voegde ze zich niet naar. Ze vluchtte met een schermmeester naar Marseille. Daar werd ze verliefd op een meisje dat door haar ouders in een klooster werd ondergebracht, waarna ze ook het klooster inging. Uiteindelijk wist ze samen met haar te ontsnappen door het lichaam van een dode non in de kamer van het meisje te leggen en de boel in de fik te steken.

Vervolgens werd ze verliefd op een jonge edelman die ze verwond had tijdens een schermduel, uiteindelijk werd ze operazangeres.

Dit Orlando-achtige leven was waarschijnlijk ­tragischer dan de opsomming van feiten lijkt – een non in brand steken lijkt vast leuker dan het is. Maar er spreekt wel een grote vrijheid uit.

Het geheim van de grap

In de film Shirley, een fictieve biografie over schrijver Shirley Jackson, gaat de hoofdpersoon naar een feestje. Haar man gaat vreemd met de gastvrouw, de vriendelijkheid van de andere gasten is onecht, vrouwen en mannen voegen zich naar het beeld dat anderen van ze hebben, het is een opeenhoping van hypocrisie. Dan giet ze een fles wijn leeg op de bank. Het is de beste ­scène die ik in jaren zag.

Kijk, het geheim en de grap is: er is geen kast. Dat willen ze je doen geloven. Die mensen op het feestje en je ouders en de overheid. Maar jouw leven is van jou. En ook jij hebt een fles wijn.

Eva Meijer (1980) is filosoof, schrijver en singer-songwriter. Ze promoveerde op de politieke stem van het dier en in 2011 debuteerde ze met de roman ‘Het schuwste dier’. Voor Trouw schrijft ze tweewekelijks een column. Lees ze hier terug.

Lees ook:

Is het Nederlands klaar voor het genderneutrale ‘Hen loopt’?

Als iemand zich geen hij en geen zij voelt, hoe kan die persoon in het Nederlands dán worden aangeduid? De non-binaire gemeenschap vindt ‘hen’ een fijn alternatief: ‘Hen loopt.’ Taalkundigen reageren sceptisch, maar beamen dat het Nederlands toe is aan een gender-update. Weet u nieuwe woorden voor de tussenmens?