Sandra Coelers (59) zingt rivieren toe in haar eigen natuurtaaltje: ‘Het voelt alsof het water terugpraat’

Vanuit allerlei spirituele tradities proberen mensen weer in verbinding te komen met de natuur. Sandra Coelers is spiritueel, maar moet zelf niks hebben van labels. Door te zingen communiceert ze met water.

Op een steen langs de beek in het Tilburgse Spoorpark, zit de 59-jarige Sandra Coelers. Met een rode baret op zingt ze zachtjes, ogen gesloten, zonder acht te slaan op de voorbijgangers. De melodie is geïmproviseerd, haar woorden zijn niet te verstaan: “Dat is mijn eigen natuurtaaltje, langzaam ontdekt door goed naar het water te luisteren.”

“Het voelt alsof het water terugpraat, al kan ik dat natuurlijk niet bewijzen,” zegt Sandra. “Ik ervaar dankbaarheid, dat we de intelligentie en bewustzijn van de beek erkennen.”

Het doel van de interactie is verbinding met de oerbron, een bekende term in spirituele kringen. “Daarin is alles wat leeft met elkaar verbonden. Ook jouw eigen hart met de natuur. Er is geen onderscheid, alles is de bron.” Het zien van die verbondenheid geeft een gevoel van vrede. Sandra heeft er verschillende namen voor. “Het zwijglicht van de vrede, het parelmoergevoel.”

Het bewust ervaren van de bron vraagt wel wat oefening. “Het lukte mij ook niet meteen,” legt Sandra uit. “Dat wil niet zeggen dat het waterzingen dan zinloos is. Het water merkt het wel.”

De Oosterschelde als favoriet

Als ‘liedkunstenaar’ treedt Coelers regelmatig op in theaters, kerkjes, en festivals. Recent zong ze met ambtenaren uit verschillende waterschappen en lokale besturen. “Om samen onze verbeeldingskracht te activeren, en het belang van water, biodiversiteit en natuurbehoud te ervaren.”

Wat is er zo bijzonder aan water? “Water is als de liefde. Het is transparant, oordeelt niet, en is in ieder levend wezen aanwezig. Ik heb ook wel eens geëxperimenteerd met potjes aarde, die verzamelde ik van over de hele wereld. Dat werkt ook, maar voor mij minder goed.”

Sandra heeft ook een lievelingsrivier. “Dat is de Oosterschelde. Ik hou van zout water, en getijden. Daarbij is het een diepe rivier, soms dieper dan de Noordzee. Het water zit ook vol leven, het is een natuurgebied. Ik zwem er graag, vaak alleen. Ik geniet van de stilte en de intimiteit tussen de natuur, het water en mezelf.”

Hoewel ze haar favorieten heeft, communiceert ze met alle soorten water. “Ook wel eens met kraanwater, maar dat voelt minder levendig. Ik heb een speciaal opzetstuk voor op de kraan waardoor het water een draaikolkje in je glas krijgt. Dan zing ik er mee, en voelt het weer vitaler. Daarna drink ik het op.”

Dromen waarzingen

Het Spoorpark is pas vier jaar oud. Tilburgers konden ideeën voor het park inzenden, de beste werden uitgevoerd. Lucy Bathgate, een vriendin van Sandra, pitchte deze beek. Met succes. Coelers droeg ook haar steentje bij: behalve waterzangeres is ze namelijk ook waarzangeres. “Volgens de aboriginals is iets pas waar als het gezongen is. Ik heb toen voor Lucy’s droom, levend water in de stad, een lied gemaakt. Nu ziet de beek er deels uit zoals ik hem bezongen heb, hoe mooi is dat.”

Natuurwater had vroeger ook al een speciale aantrekkingskracht op Coelers. “Ons gezin ging vaak op vakantie naar Bretagne in Frankrijk. Bij eb speelde ik tussen de rotsen op het strand, dan waren mijn ouders me kwijt. Toen al hoorde ik klanken en gezang in het water. Walvissen, maar dat wist ik toen nog niet.”

“Ik sprak niet over mijn mystieke ervaringen, omdat mijn ouders echte atheïsten waren. Ergens was dat eenzaam. Gelukkig stimuleerden ze wel mijn creativiteit en muzikaliteit, daarin kon ik me uiten.”

De donkere wolken voor je hart eruit huilen

Later verloor ze haar mystieke connectie met de natuur. Als jongvolwassene kampte ze lange tijd met allerlei angsten. “Dat was een vreselijke tijd, waarin ik het contact met de oerbron volledig kwijt was.”

Het boek Leven in Liefde van arts en New Age-auteur Deepak Chopra was de eerste stap naar het hervinden van de bron. “De hartmeditaties uit dat boek lieten me achter de pijn kijken. Toen zag ik eindelijk weer licht.” Nog altijd mediteert ze elke dag een uur.

“Ik geloof niet dat harten in wezen duister kunnen zijn, maar wel dat wolken ze kunnen bedekken. Die wolken kan je uithuilen. Wolken, tranen, ook dat is water. Er schijnt trouwens veel kracht te zitten in het drinken van je tranen.”

Samenwerken vanuit de bron

“Omdat we de connectie met de bron makkelijk verliezen, leiden we ons af met het zenuwachtig volgen van to do-lijstjes. Of alcohol, of drugs. We buiten de natuur uit voor macht en rijkdom, met de ecologische crisis tot gevolg. Bij de bron, in de stilte, zie je dat je ook zonder geld en status tevreden kan zijn.”

“Dat is mijn hoop: dat mensen weer vanuit de bron zullen samenwerken voor een toekomst in harmonie met elkaar en de natuur. Niet alleen kunstenaars als ik, maar ook wetenschappers, technici, en politici, vanuit hun eigen expertise. Sommige wetenschappers is het al gelukt om onbeperkt vrije energie uit de oerbron te halen.”

De beek in Tilburg vindt Sandra een goed voorbeeld van zo’n samenspel. “Ik heb mijn bescheiden mystieke en creatieve bijdrage geleverd. Maar zonder Lucy’s visie en doorzettingsvermogen, het papierwerk, het ontwerpen en uitgraven, was hij er überhaupt nooit geweest.”

Lees ook:

Op blote voeten herken je pas dat de aarde je thuis is

Vanuit allerlei spirituele tradities proberen mensen weer in verbinding te komen met de natuur. Wenika Soebhag is hindoeïstisch, en loopt zoveel mogelijk op blote voeten.