Op jacht naar de bloedreliek van een paus

Ik liep door Den Bosch en keek om me heen of ik misschien Chinezen zag lopen. Als dat het geval zou zijn, kon ik anderhalve meter afstand van ze houden en had ik het gevoel dat ik iets deed tegen het wuhanvirus.

Het was rustig in de stad, ongeveer net zo rustig als toen paus Johannes Paulus II in 1985 hier in zijn pausmobiel rondreed door lege straten. Gênant eigenlijk, als je de beelden nu terugziet. Ze zaten hier niet op hem te wachten, in tegenstelling tot andere landen, waar de mensen rijen dik langs de kant van de straat stonden.

De Poolse paus bezocht de Sint-Janskathedraal en wijdde het nogal modernistische altaar dat er nog altijd staat. Vijfendertig jaar later maakt hij zijn rentree in de stad en in de kathedraal: als standbeeld wel te verstaan. Bekostigd door een onbekende weldoener die vindt dat de stad wat goed te maken heeft.

In de voet van dat beeld is een reliek geplaatst in de vorm van stukje stof met een druppel bloed van de paus die in 2005 overleed en negen jaar later werd heiligverklaard. Natuurlijk weet ik dat er wel wat aan te merken valt op Johannes Paulus II. Zo leek hij de ernst van het misbruikprobleem in zijn kerk niet te willen onderkennen. Toch liet de bloedreliek van de enige heilige die ik ooit de hand schudde me niet los. Ik stelde me voor hoe die er uit zou zien. Leek de reliek misschien op het stuk keukenrol dat ik op mijn vinger drukte, nadat ik me laatst gesneden had bij het koken? Het kleurde langzaam rood en vertoonde al snel gelijkenis met het thuistenue van mijn favoriete voetbalclub.

Maria keek me niet aan

Toen Omroep Brabant deze week meldde dat het beeld – mét bloeddruppel – in de Sint-Jan was gearriveerd, was thuisblijven geen optie meer.

Toen ik de basiliek binnenliep, viel me op hoe onbarmhartig koud het er was. Alleen de honderden lichtjes bij het beeld van de Zoete Lieve Vrouw gaven warmte. Maria keek me niet aan. Was ze misschien boos, omdat ik hier niet voor haar was?

Ik liep de Sint-Jan door op zoek naar het beeld van de heilige paus, maar kon het zo snel niet vinden. Vreemd. Over de luidsprekers klonk: “We bidden voor de intenties in het intentieboek”. In het koor van de basiliek bleek een mis bezig te zijn.

Ik heb Johannes Paulus II dus ooit ontmoet. Dat was in 1994 in Rome, volgens mij op paaszaterdag. Met een aantal televisiecollega’s werden we in audiëntie ontvangen. We stonden in de vorm van een hoefijzer en de paus ging ons een voor een langs. Ik was daar in het gezelschap van een oudere KRO-collega. Toen de paus bij mij aan was gekomen, zei hij: “De jongste, u bent de jongste van u beiden”. Daar was geen speld tussen te krijgen.

Bescherming tegen dat onzichtbare virus

Had ik toen de indruk dat ik met een toekomstige heilige te maken had? Nee, dat niet. Wel herinner ik me hoe hij mij strak aankeek en de indruk gaf dat-ie op dat moment alleen aandacht voor mij had. Dat ben ik nooit vergeten.

Toen de mis was afgelopen, liep ik naar een kerkwacht. Hij moest wel een autoriteit zijn, want om zijn arm had hij een band in de pauselijke kleuren geel en wit. “Ik ben op zoek naar het beeld van Johannes Paulus II”, vroeg ik ‘m fluisterend. “U weet wel, met die bloeddruppel.” Hij kon me niet verstaan en vroeg of ik iets harder kon praten. “Ik ben op zoek naar het beeld van Johannes Paulus II”, zei ik iets luider. “U bent te vroeg”, antwoordde hij. “Dat komt pas volgende week.”

Daar stond ik, met het gevoel dat je hebt als je tafelgenoot niet komt opdagen in een restaurant. De ober heeft al een drankje voor je neergezet en even weet je niet goed wat je moet doen. Blijven zitten of toch maar naar huis gaan? Ik liep nog even enigszins verdwaasd door de kerk, tot ik zag dat het bij Maria inmiddels erg druk was geworden.

Terwijl de Zoete Lieve Vrouw geduldig luisterde, werd er door de gelovigen in stilte gebeden. Voor de intenties in het intentieboek, voor de wereld buiten de kerk met al haar voltooide en onvoltooide levens en voor bescherming tegen dat onzichtbare virus dat steeds dichterbij leek te komen.

Trouw-redacteur Stijn Fens volgt de katholieke kerk al decennia op de voet en schrijft columns over het geloof en zijn persoonlijk leven. Lees ze hier terug.

Luister ook naar de podcast de Roomse Loper waar Stijn Fens meer vertelt over het bloedbeeld van Den Bosch.