Ik voeg de daad bij het woord

Meer en minder bekende Nederlanders vertellen over hun persoonlijke leefregel of inspirerende zin. Vandaag predikant Henri Frölich (1974), die tijdens de coronaperiode besloot zich om te scholen tot verpleegkundige.

“Ik ben predikant in een kleine gemeente in West-Friesland. Dienaar des Woord, heet dat - en ik voeg nu de daad bij het woord. Die daad is: ik ben verpleegkunde gaan studeren. Om daar tijd voor te maken, heb ik de helft van mijn predikantsbaan opgegeven, in Purmerend. De andere helft, in Hoogkarspel, houd ik aan.

Tijdens de coronaperiode is het gaan borrelen. Er kwam niemand meer in de kerk, we probeerden met een camera wat te zoomen en zo de boel overeind te houden. Ik monteerde zelf die filmpjes. Ik zag mezelf staan en dacht: ik wil veel liever iets concreets doen en écht iets voor mensen betekenen.

Vermoeidheid

Daarbij daalde het besef in: die lege kerk, dat is mijn voorland. Na het einde van de lockdowns kwam een en ander wel weer op gang, maar covid was een katalysator geweest in de neergang.

In de vrijzinnige hoek waarin ik zit, gaat dat nog iets sneller dan elders, maar over tien jaar - vooruit: voor de volgende generatie - is de zondagse kerkdienst om tien uur volslagen oninteressant.

Voor de mensen die nu nog diensten bijwonen is het heel waardevol, en ik bedenk graag mooie woorden voor de bijbelse boodschap nu.

Toch hangt er een vermoeidheid over dat instituut. Zelfs nu ik tegen de vijftig loop, ben ik de jongste in de kerk. Je werkt nooit aan een bloeiende toekomst. Mij ontviel dus, los van corona, de zin van waar ik in de kerk mee bezig was.

Ik heb nog heel wat jaren te gaan tot mijn pensioen en ik dacht: als ik wat anders wil, dan moet het nu.

Verpleegkunde

Op internet zocht ik naar de mogelijkheden om te studeren, in combinatie met mijn predikantschap en een jong gezin. Via een reclame kwam ik bij hbo-v terecht.

Tijdens de coronaperiode hadden we met z’n allen geapplaudisseerd voor de helden in de zorg, maar al snel bleek er een groot tekort aan zorgverleners te zijn. Mijn stap is een hart onder hun riem.

Mijn gemeenteleden hebben er wel plezier in, dat ik voor verpleegkundige studeer. Ze zien het in het verlengde van mijn predikantschap, ze maken er ook grappen over: jij bent voor geestelijke nood, maar we kunnen je ook inschakelen bij lichamelijk ongemak. Van alle markten thuis.

De keus voor verpleegkunde sluit aan bij het humanistische waar ik altijd op uit ben, de zorg voor mensen. En bij mijn ervaring in twintig jaar pastorale gesprekken voeren. Daarin was me opgevallen dat mensen vaak eerst een half uur over hun medische geschiedenis vertelden, hun kwalen, en dan pas aan andere zaken toekwamen. Dat laatste zou dan het échte, hogere gesprek zijn. Maar ook dat eerste deel is diep. Het hoort bij elkaar. Die praktische werkelijkheid voeg ik bij het geestelijke.

Over twee jaar hoop ik dat ik predikant ben én twee, drie dagen in een ziekenhuis werk. Nu ga ik eerst een dienst voorbereiden, voor deze week. Als dat klaar is wacht er een opdracht op me, voor mijn opleiding: hoe je medische literatuur precies moet wegen.”

Lees ook:

Voor provo Roel van Duijn is sober leven essentieel. Met zijn provo's ontketende hij een kleine revolte in Nederland. De activisten van Extinction Rebellion ziet hij als het moderne ‘provotariaat’.