Ik besloot het debat in de Tweede Kamer even geen water te geven

Ik moest naar het ziekenhuis voor een onderzoek. Mijn situatie was niet dramatisch, zodat ik de tocht daarheen zelfstandig kon maken. Ik moest met bus 11. Het nogal klein uitgevallen exemplaar van het openbaarvervoerbedrijf arriveerde twee minuten te laat bij de halte die zich vlak bij mijn woning bevindt. Ik bleek de enige passagier.

De bus was nog niet weggereden of de chauffeuse begon mij omstandig uit te leggen dat er die ochtend een fout was gemaakt in de planning en dat het nog heel wat moeite had gekost om deze bus voor deze rit te bemachtigen. Ik luisterde half en had vooral oog voor de haltes die wij samen passeerden. Dat waren er in totaal 8: Einsteindreef, Van Hoornekade, Marnixlaan, Station Zuilen, Schepenbuurt, Station Leidsche Rijn, Jan Wolkerssingel en ten slotte Jazzsingel/Antonius Ziekenhuis. Daar moest ik uitstappen.

Het ziekenhuis lag erbij alsof het de dag ervoor was geopend. Zo nieuw leek het. In de hal zat een vrouw achter een balie waarboven het woord ‘Welkom’ stond. Zij vertelde mij op vriendelijke wijze dat ik mij eerst moest laten inschrijven bij de centrale receptie. Dat was op de eerste verdieping en er was een roltrap. Het kon niet op vanochtend.

Ook bij de centrale receptie was de sfeer goed. De mensen die met mij in de rij stonden, mankeerden misschien dan lichamelijk iets, maar dat deed geen afbreuk aan hun humeur. “Dan wil ik alleen nog even een foto van u maken”, zei de vrouw achter de inschrijfbalie. Ik besloot te glimlachen. Dat kon best. “U mag route 125 nemen en u weer even melden op de afdeling.”

Het vertrouwen was weg, in het kabinet, de overheid, in alles

Terwijl ik door de ziekenhuizengangen liep dacht ik aan de Tweede Kamer. Daar zou op ongeveer hetzelfde moment het debat beginnen over CDA-vicepremier Wopke Hoekstra die afgelopen weekend openlijk ‘gerebelleerd’ had tegen de stikstofafspraken van het kabinet. Ik dacht eraan hoe het er in de vergaderzaal, waar de schedels tegenwoordig uit de muur komen, aan toe zou gaan. Alle crises die ons gave land teisteren zouden weer worden opgenoemd als in een litanie waar geen einde aan komt.

Ook het woord ‘vertrouwen’ zou vele malen vallen. Dat was weg. Compleet weg. In het kabinet, de overheid, in alles, in iedereen, overal en voor altijd. Ik werd er somber van, terwijl mijn stemming net nog zo goed was. Nu ben ik de laatste tijd nogal bezig met het sturen van mijn gedachten. Volgens mensen die ervoor hebben doorgeleerd kun je grip krijgen op je gedachten. Er zijn namelijk helpende en niet-helpende gedachten. Dat u het maar weet.

Ooit bezocht ik een introductiecursus mindfulness. Het doel van de avond was om rust in je hoofd te krijgen. De cursusleider raadde aan om je gedachten te beschouwen als planten in de vensterbank en ze “even geen water te geven”.

Ik besloot het debat in de Tweede Kamer even geen water te geven.

Idyllisch, maar ik was toch echt in een ziekenhuis

Er werd op mij gerekend, zei de vrouw achter de balie nadat ik route 125 had uitgelopen. Ik mocht gaan zitten. Om mij heen vooral oudere mensen die er patent uitzagen. Het was hier bijna idyllisch, ondanks het feit dat ik mij toch echt in een ziekenhuis bevond.

Tien minuten eerder dan mijn afspraak, was ik al aan de beurt. Het onderzoek duurde niet lang. “U kunt later deze week met uw huisarts bellen voor de uitslag”, zei de verpleegkundige. “Wilt u misschien nog een bekertje water?” Dat hoefde niet.

Ik liep route 125 omgekeerd terug naar de centrale receptie en door naar de uitgang. De vrouw met ‘Welkom’ boven haar hoofd, was weg. Misschien hield ze pauze.

Buiten was het nog niet warm. Bij de bushalte wachtte ik op de bus die mij weer naar huis zou brengen. Ik moest toch weer aan de Tweede Kamer denken. Naast mij stond een gieter. Die schopte ik weg.

Om mij heen was het rustig. Even verderop stond een man met pakjes in zijn hand bij een wit bestelbusje. Hij wachtte even met oversteken om een scholier op de fiets te laten passeren.

Natuurlijk zijn er problemen in ons land, maar ik sluit niet uit dat het beter gaat worden. Er is nog voldoende vertrouwen over. Zeker hier, in de schaduw van het lieve ziekenhuis.

Als anderen van alles ondersteboven mogen hangen, mag ik dan misschien ook anders tegen de zaken aankijken?