Eva Vlaardingerbroek is nu lid van dezelfde kerk als ik, maar ik juich niet

Stel, je bent lid van een Nederlandse politieke partij en je hoort dat iemand die je kent, persoonlijk of van zien, ook tot jouw partij is toegetreden. Dat is reden tot bescheiden vreugde, ‘onze rijen groeien aan’, et cetera. Deze persoon houdt er ongeveer dezelfde politieke denkbeelden op na als jij.

Bij een kerkgenootschap is dat anders, en bij de katholieke kerk al helemaal. Wereldkerk, een kleine 1,4 miljard gelovigen, is het onmogelijk dat al die verschillende mensen op al die verschillende continenten er praktisch dezelfde visie op na houden. Er is een minimaal aantal geloofszaken die al die mensen verbindt, maar ook de interpretatie daarvan kan weer heel anders zijn.

Ik had wel eens van Eva Vlaardingerbroek gehoord: opiniemaker, FvD, ruzie met Thierry Baudet, ex-FVD, geharnaste, zeer reactionaire meningen, rechts van Trump, graag geziene gast bij Ongehoord Nederland, de omroep die binnen het Nederlandse bestel zelf niet meer zo gezien is.

Samen met haar vader opgenomen in de kerk

Ik las dat ze katholiek was geworden, ik zocht het na, en kwam toen op de website terecht van de National Catholic Register. Ik had er nooit van gehoord, het is een Amerikaanse katholieke krant, en inderdaad: op 23 april dit jaar werd Eva Vlaardingenbroek samen met haar vader ‘opgenomen in de katholieke kerk’.

Ik ken Vlaardingerbroek niet persoonlijk, maar wat ik van haar hoor of lees doet mij gruwelen. Daar gaat geen liberale inborst aan verloren. Politiek zou ik haar betitelen als een tegenstander: zij maakt deel uit van een zeer conservatieve, wereldwijde stroming, die precies weet wat de christelijke moraal behelst. Dat weten die mensen weer door het Nieuwe Testament ahistorisch en letterlijk te lezen, zodat er geen transportprobleem bestaat tussen 2000 jaar geleden en kwesties van nu.

Er staat weinig in de Bijbel over non-binairen, transgenders, ook weinig trouwens over kruisvluchtwapens, maar als je over de zaken stevige standpunten hebt, kan je altijd claimen dat God het met je eens is. Als je maar genoeg deduceert, kom je met bijbelse teksten waar je wezen wilt.

De bedreigingen afgelopen februari van kinderboekenschrijver Pim Lammers kwamen voor een deel uit die ultraconservatieve katholieke hoek. Bedreigingen, zou ik menen als leek, lijken mij om te beginnen al on-Jezusachtig, wie of wat je ook denkt te beschermen.

Juich ik toch niet een beetje?

Maar Vlaardingerbroek is nu lid van dezelfde kerk als ik. Juich ik toch niet een beetje? Nee. Tegelijkertijd is het goed dat ik er ook niets over te zeggen heb, want wie zal op politieke gronden oordelen of iemand katholiek kan worden? De gemeenschap van een kerk bestaat bij de gratie van het feit dat we niet elkaars nieren proeven over politiek-profane zaken.

Overigens: kardinaal de Jong (1855-1955) verzette zich met Titus Brandsma voor de oorlog al tegen het opnemen van NSB-propaganda in katholieke bladen. Hier sprak de hoogste katholieke leider van het land zich buitengewoon politiek uit. Daarna volgde in 1954 het zogeheten bisschoppelijk amendement, waarin katholieken verboden werd zich aan te sluiten bij ‘de socialisten.’ Ook dat was zeer politiek, en wat mij betreft volmaakt verkeerd.

Eigenlijk denk ik dat gelovigen elkaar niet de maat moeten nemen. In een vriendschap kan je je bezorgdheid uitspreken als je gelooft dat iemand zich onheus gedraagt, maar de kerk zelf zal heel behoedzaam moeten omgaan met politieke vraagstukken. Dat interkerkelijke antikruiswapenprotest van de jaren tachtig vond ik te politiek en dus geen opsteker. Daarom, conclusie: Vlaardingerbroek is net zo katholiek als ik.