Een wonder kun je ook in de Lidl vinden

De journalist Frénk van der Linden vroeg me een paar maanden geleden: ‘Als jij nu in Bhutan geboren was, en niet in Nederland, was Jezus dan ook de weg, de waarheid en het leven voor je geweest?’

Het was een zogenoemde strikvraag, want we spraken over het God-boek dat ik had geschreven, en van der Linden was het aan zijn stand verplicht niet alleen ‘ja’ en ‘amen’ te zeggen. De vragensteller probeerde mij zo te laten inzien dat mijn keuze voor het katholicisme erg veel met sociologische en historische omstandigheden te maken had.

Mijn wieg

Tsja, dat is waar. Geboren in Bhutan was ik hoogstwaarschijnlijk boeddhist geweest, en had ik vanzelfsprekend weet gehad van boeddhistische voorschriften en rituelen. Maar mijn wieg bevond zich bij katholieke zusters in Halfweg, Noord-Holland, en daarna werd het al snel een stuk beter, want ik verhuisde van de slaapzaal naar een echt gezin en een jongenskamer.

Het leek me, ook vroeger als niet-gelovige, nogal voor de hand liggen om je eerst te wenden tot de religie die je min of meer vertrouwd is. Denkend aan Europa lukt het mij niet het christendom eruit te halen – al helemaal niet historisch. Waarom zou je met een grote boog om dat christendom heen lopen, in je zoektocht naar God? In elke stad staan er een paar: hoge kerktorens. Ze reiken niet alleen naar omhoog, maar ze reiken ook terug in de tijd, want die enorme geschiedenis, die krijg je er gratis bij.

Nu begin ik aan een verhaal, dat dertien jaar geleden speelde, en dat ogenschijnlijk niets met het voorafgaande te maken heeft. In die tijd werd ik gehackt, beroofd, een onverlaat had zijn digitale hand op mijn spaarrekening weten te leggen en ik was blut. Levensmiddelen kon ik kopen als ik weer een stukje had geschreven. Ik staakte mijn vaste tocht naar Albert Heijn, die was te duur. Daar kwam bij, dat ik op weg daarnaartoe altijd hooghartig een filiaal van de Lidl passeerde: daar kwam ik niet, dat was niks voor mij.

Chic

Toen wel, besparen was ineens mijn lifestyle geworden, en het kon allemaal gebeuren bij mij om de hoek. Tegenwoordig zou ik zeggen: ik ga niet naar de Lidl uit geldgebrek, maar uit ecologische overwegingen: zie het mooie stuk over de supermarktketen in het voorlaatste nummer van de Groene Amsterdammer, over ‘de kleine beurs en biologisch, gezond voedsel’. Zo verkreeg de budgetsuper zijn chic.

Inmiddels ben ik er vaste klant, en vaak kom ik er een lange man tegen, die me ooit aansprak ter hoogte van de Kipster-eieren. Dat zijn zeer verantwoorde, klimaatneutrale eieren. De man zei vanuit het niets: ‘Je moet weten dat God ook van jou houdt’. Ik was verbluft, want prediking zo tussen de schappen kan je nogal overvallen.

Gedreven

Inmiddels weet ik meer; de man is zeer gedreven, evangelisch, en hij handelt er ook naar.

In de Lidl geschiedde het wonder. Pas geleden merkte ik bij aankomst dat de mandjes niet bij de ingang stonden. Zeker erg druk, ik wilde naar de kassa om er een te halen, en toen zag ik de lange man bezig om wel tien mandjes terug te brengen – niet alleen voor hemzelf, maar voor eenieder die ernaar zocht.

Zo’n deemoedig, vanzelfsprekend gebaar – en het was nog nooit bij me opgekomen.

Hoezo naar Bhutan? In de Lidl begint de bekering.

Stephan Sanders (1961) studeerde filosofie en politieke wetenschappen. Hij is schrijver en presentator. In deze krant beschreef hij in een serie verhalen over hoe hij gelovig werd. Lees hier zijn columns terug.