De tijd is rijp voor een nieuwe post-populistische partij: de Partij voor het Ongeluk

Ongeluk heeft in onze samenleving weinig status. Toch zijn grote groepen mensen ongelukkig. Hun belangen tellen ook. Vandaar dat we deze nieuwe politieke partij zijn begonnen: De Partij voor het Ongeluk. Voor wie het glas helemaal leeg is.

Onze kiezers zijn mensen die staan voor hun on­geluk. De melancholici, de mensenhaters, de altijd ontevredenen, de zeikerds, de klagers, de pessimisten, de internettrollen, de losers, de kankeraars. Degenen die hun ongeluk niet proberen om te buigen in geluk – want wat heb je aan geluk, als je het wilt vangen is het ­alweer weg? Degenen die het niet aan de ander wijten, dat is een poging onder het ongeluk uit te komen en de echte ongelukkige weet dat dat een heilloze onderneming is. Achter de wolken schijnt geen zon, daar hangen nog meer wolken.

Er gaat al veel goed in Nederland

Op het gebied van ongeluk gaat er al veel goed in ­Nederland. Denk aan de benadering van de coronacrisis, het eindeloze geëmmer met te late lockdowns, het ­trage vaccineren en de onduidelijkheid daarover, de minachtig voor de cultuursector, het sluiten van boekhandels en openhouden van de drankzaken. Of denk aan de bezuinigingen op de geestelijke gezondheidszorg, het functioneren van de Belastingdienst en het ­gebrek aan daadkracht bij het aanpakken van de klimaatcrisis.

Dat laatste is goed voor een hoop toekomstig ongeluk en we mogen de toekomstige generaties ongeluk­kigen niet vergeten. Ook het ongeluk van de dieren wordt in ons land sinds mensenheugenis actief bevorderd: we prijzen ons gelukkig met een vee-­industrie inclusief stalbranden, een actieve ­jagersvereniging en de ­systematische afbraak van natuurgebieden.

Maar er zijn ook verbeterpunten. Neem de economie. Wereldwijd worden de rijken nog steeds rijker en de armen armer. Ook in Nederland zijn er verschillen, maar die nemen nauwelijks toe. Dat kan beter, of liever gezegd: slechter. Wij willen de belastingen op de top­inkomens verlagen en bonussen in het bedrijfsleven juist verhogen. Onderwijs: ook hier kan de ongelijkheid verder bevorderd worden, bijvoorbeeld door de segre­gatie van verschillende groepen in stand te houden. De afbraak van de zorg willen we verder doorzetten door het budget daarvoor met een derde te verminderen. Het ov, voor veel mensen een belangrijke dagelijkse bron van irritatie, kan ook met minder geld toe. We zetten met name in op extra vertragingen en het vermeerderen van overstappen. Cultuur kwam al even aan de orde: het budget daarvoor willen we in zijn geheel schrappen. Hetzelfde geldt voor duurzaamheid. We willen per ­direct uit de EU.

We willen geen beterschap beloven

De Partij voor het Ongeluk presenteert zich nadrukkelijk als post-populistische partij. We kennen de onvrede, maar willen geen beterschap beloven die toch niet komt. Toch willen we een vluchtelingenstop, zelfs voor de heel ongelukkige vluchtelingen. Omdat die nog ongelukkiger zullen zijn als we ze niet toelaten, maar vooral omdat xenofobie bij deze aanpak zal gedijen. ­Xenofobie bevordert het ongeluk en geeft zelfs de mild-ongelukkigen een reden tot klagen.

Het kan altijd slechter, of om met Schopenhauer te spreken: het ergste moet nog komen. Daar houden we ons aan vast. U ook? Stem dan op 17 maart op de Partij voor het Ongeluk.

Eva Meijer (1980) is filosoof, schrijver en singer-songwriter. Ze promoveerde op de politieke stem van het dier en in 2011 debuteerde ze met de roman ‘Het schuwste dier’. Voor Trouw schrijft ze tweewekelijks een column. Lees ze hier terug.

Lees ook:

Het menselijk geluk is nu te meten 

Wat is de impact van baanverlies of thuisisolatie op het levensgeluk van mensen? Gelukswetenschappers ontwikkelden een nieuwe meeteenheid voor geluk.