Schorseneren zijn niet te vergeten en niet te versmaden

Janine kookt mediterraan, zus en cardioloog Annemieke controleert of al het lekkers ook nog een beetje gezond is.

Ach, hoe romantisch klinkt dat, hoe zielig ook: vergeten groenten. We keken even welke groenten er min of meer officieel onder vallen. Tot onze verbazing staan raapstelen in het rijtje. Nou, daar zijn wij groot mee geworden (vooruit, dat is al best lang geleden). Bij ons thuis aten we ze zo’n beetje elke week. Alleen als het seizoen daar was, hè, maar raapsteeltjes kennen twee seizoenen.

Koolrabi, ook op de lijst, stond eveneens vaak op tafel. Van postelein zijn we fan sinds we weten dat het een prima leverancier van omega 3 is. Maar wat wij echt niet vaak eten zijn schorseneren. Dit geheel onterecht. Dat wil zeggen: echt aantrekkelijk zien ze er niet uit. Zeer aards. Letterlijk, want eer je die klomp aarde eraf hebt… En bij het schillen komt een soort plaksap vrij dat rap vlekken geeft. Vandaar de – weinig emancipatoire – bijnamen ‘keukenmeidenverdriet’ en ‘huisvrouwenleed’.

Schorseneren zijn familie van artisjok, aardpeer en asperge (ze worden ook wel winter- of armeluisasperges genoemd). En u weet reeds dat wij daar dol op zijn. Niet alleen genetisch en qua looks is er een verband te onderscheiden; al dit soort groenten bevatten relatief veel inuline, een zoetige vezel die heel gezond is. Omdat vezels zo leuk uitpakken voor de stoelgang, ook die in schorseneren, noemen de Vlamingen ze ook wel ‘protstokken’. Helemaal prima, kom maar door!

We hadden nog een stukje bergkaas liggen en de combi was gauw gemaakt. Om op die romantiek van zo-even terug te komen: we koesteren de gedachte dat de kaas van koeien op zo’n knapperige alpenweide vol vers gras en frisse lucht gezonder is dan fabriekskaas. Of het nou waar is of niet, bergkazen zoals appenzeller, fontina, comté, gruyère und so weiter vinden wij persoonlijk niet te versmaden. Niet te veel en te vaak, want verzadigd vet, en mest enzo.

Bijgerecht voor twee personen

• 500 g schorseneren
• 50 g bergkaas
• bakolie
• 1 el bloem
• scheutje wijn

Bereiding:

Eerst spoelen we de schorseneren af. Dan leggen we ze net als artisjokken in een bak water met citroensap, tegen het verkleuren. Bij het schoonmaken komt zoals gezegd een melkachtig, kleverig sap vrij. Maar om daar nu van die lastige keukenhandschoenen voor aan te doen... Gewoon na afloop even wat water en zeep.

Hupsakee, ga maar los met die dunschiller. Wat een heerlijk geval, daarmee transformeert die zwarte stengel al snel in een spierwitte soortement van asperge. Snij de schorseneren in iets kleinere stukken. Laat die een beetje bruinen in een koekenpan met wat plantaardige bakolie. Doe een deksel op de pan en laat ze op laag vuur garen, een kwartier tot een half uur, wat u maar lekker vindt. Roer er de eetlepel bloem door en blus af met een scheutje wijn (of water). Goed roeren. En voeg dan de geraspte kaas toe. Lekker bijvoorbeeld bij een of andere maaltijdsalade.