Recept: een klassieke oortjespasta, maar dan vega en met knisperende topping

Ik weet niet altijd waar de klepel hangt, maar ik hoor dan ook zelden klokken luiden. Al sinds ik mij kan heugen heb ik het nog nooit in Keulen horen donderen, laat staan dat ik ooit gras heb horen groeien. Een oor hebben wat het niet goed doet is echter geen reden om ze alle twee te laten hangen. Nooit moeite met inslapen, nooit last van feestjes bij de buren of smakkende tafelgenoten. Elk nadeel hep z’n voordeel.

Maar toen het gehoor aan de andere kant ineens ook achteruit holde, krabde ik mij verontrust achter de oren. Vooral mijn man had er last van, want die moest alles wat hij zei zes keer herhalen. Geen punt als je tot over je oren verliefd bent, maar na zoveel jaar huwelijk liggen ergernissen makkelijker op de loer.

Ik kon mijn oren niet geloven

De KNO-arts wees een groot gat in mijn trommelvlies aan als mogelijke oorzaak van het probleem en kwam met een oplossing waar ik wel oren naar had: onder het mes. Niet meteen, want wachtlijst. Daarom kon ik mijn oren niet geloven toen het ziekenhuis twee weken later al plek had. Slechte timing, want ik zat net tot over mijn oren in het werk, maar goed, wat moet, dat moet.

Alles verliep uitstekend en al snel mocht ik weer naar huis, als Van Gogh verpakt in verband. En nu maar afwachten of ik straks eindelijk eens een speld kan horen vallen. Een vriendin kwam op ziekenbezoek, niet met bloemen of een fruitmand, maar met een zak vol orecchiette: pasta in de vorm van oortjes.

Daar had ik wel oren naar, want met mijn kooklust is niks mis. Een klassieke combi, heb ik van horen zeggen, is met broccoli en ansjovis. Maar ik maakte een vegavariant met een fluisterzachte groene saus en een juist knisperende topping. En nu roeptoeter ik naar wie het maar wil horen: lekker!

Knoop u in de oren: het recept is voor twee personen, maar verdubbel gerust de hoeveelheden als u bezoek verwacht dat u de oren van het hoofd komt eten.

Hak de pistache grof, meng met broodkruim en 1 uitgeperste knoflookteen. Bak in een hapjespan in 1 eetl olijfolie al omscheppend in ± 2 minuten goudbruin. Hou apart. Verdeel de broccoli in kleine roosjes, snij de rest, ja ook de hele stam, in stukjes.

Geef eerst de stukjes 3 minuten voorsprong in een grote pan kokend water met zout, daarna mogen ook de roosjes er 2 minuten bij. Schep eruit, spoel af, laat uitlekken. Pureer met de staafmixer de broccolistukjes samen met de slagroom, miso, gembersiroop, andere knoflookteen en flink wat chilivlokken tot een lichtgroene saus.

Kook de pasta beetgaar in het kokende broccoliwater. Snipper intussen de ui en fruit in wat olijfolie in de hapjespan. Voeg de broccolisaus toe en de broccoliroosjes. Laat onder een deksel zachtjes pruttelen tot de pasta gaar is. Giet de pasta af, meng door de broccoli met eventueel een scheut kookvocht. Breng op smaak met peper, zout en een kneep citroensap.

Tip

Witte miso is de meest subtiele versie van deze hartige Japanse smaakmaker. Te koop bij steeds meer supermarkten, of bij de toko.