Karin Luiten pakt een verloren vriendschap op, met een lekker toetje

Zonder enige aanleiding zegt Colm (Brendan Gleeson) zomaar ineens de vriendschap op met zijn beste vriend Pádraic (Colin Farrell). Een reden is er niet, hooguit zegt hij na enig aandringen: ‘Ik vind je niet meer aardig’. Pádraic is verbijsterd.

De Ierse film The banshees of Inisherin wordt aanbevolen als een absurdistische komedie, maar erg vrolijk word je er niet van, op dat weliswaar prachtige, maar verlaten eilandje aan de westkust van Ierland. ‘Word jij hier nou nooit eens eenzaam?’, vraagt zijn zus Siobhán (Kerry Condon) wanhopig. Huh, daar heeft Pádraic nimmer last van gehad, want hij heeft immers Colm? Nou ja, hád.

U moet zelf maar gaan kijken hoe het afloopt. Zelf kwam ik piekerend over het fenomeen vriendschap uit het filmhuis. Ooit ging het vanzelf. Tijdens mijn studie maakte ik hordes nieuwe vrienden en vriendinnen, raakte moeiteloos onafscheidelijk met mensen van wie ik nu niet eens meer de naam weet.

Daarna kwamen de lastige jaren, toen het vanwege kinderen met alsmaar ponykampen en hockeytoernooien schier onmogelijk bleek om binnen drie maanden een eetafspraak te maken. Met het klimmen der jaren begon op te vallen dat vriendschappen wel gemakkelijk verdwijnen, maar dat er zelden nieuwe bijkomen.

Ineens reageerde ze nergens meer op

Maar kijk, soms gebeurt er een klein wonder. Zo was ik om geheel onduidelijke reden een jaar of vijftien geleden het contact met vriendin Y. kwijtgeraakt. Ineens reageerde ze nergens meer op. Tot ze laatst plotseling voorzichtig een berichtje stuurde. Lang verhaal kort: ze kwam eten en we pakten de draad gewoon weer op. Wat er nou ooit was gebeurd, wist ze zelf ook niet, behalve dat het uit schaamte en schuldgevoel steeds moeilijker bleek om er op terug te komen naarmate de tijd voortschreed.

Een vriendschap opzeggen mag dan ongemakkelijk zijn, een vriendschap in ere herstellen kennelijk ook. En dat terwijl het zo fijn is om een verloren vriendin weer in de armen te kunnen sluiten! Vorige week zag ik haar weer, nu had zij gekookt, met als toetje deze heerlijke bread & butter pudding. Zo lekker dat je zou hopen dat hij zelfs Colm en Pádraic weer bij elkaar kan brengen.

Oven voorverwarmen op 160 °C.

Snijd het brood in dikke plakken (2 cm) en die weer doormidden. Besmeer met boter. Vet een ovenschaal in met boter en leg het brood er dakpansgewijs in.

Doe de eieren, slagroom, melk, marmelade en suiker in een kom. Voeg het schraapsel van een vanillestokje toe, en anders het vanille-extract. Mix even met de staafmixer zodat de wat taaie marmelade goed mengt met de rest.

Giet dit over het brood, zodat het voor minstens de helft onder water staat. Zet ± 30 minuten in de oven tot de eilaag gestold is en de bovenkant goudbruin en knapperig.

Serveer liefst warm, bestrooid met poedersuiker. Lobbig geklopte slagroom is er lekker bij, of een frisse mix van crème fraîche en zure room, met een wuifje poedersuiker erdoor.