Veel oprechte verhalen in theaterspektakel ‘De vergeten Twentse lente’

De makers van het succesvolle Twentse theaterspektakel Hanna van Hendrik (2019 & 2022) zijn terug. Met een wederom grootse voorstelling brengt initiatiefnemer en producent Johanna ter Steege een verhaal over een onbekende Twentse staking in april 1943.

Een bijzonder verhaal, maar de voorstelling gaat over veel meer. Ze vervlecht mooi verleden met heden, waardoor we verbanden voelen met hoe we nu (en niet alleen in Twente) oordelen en vechten voor ons hachje.

In het vertellen van al die verhalen schoten schrijvers Don Duyns en Bouke Oldenhof nogal door. Het gaat over te veel. Niet alleen over ‘goed en fout’ in de oorlog en over een getraumatiseerde vrouw na de moord op haar vader, maar ook over de falende overheid nu, over angst voor asielzoekers(centra), een bedreigde burgemeester, woningtekort, onbetaalbare zorg en complottheorieën. En over een joods meisje dat in het dorp zat ondergedoken en nu vijftig miljoen aan het dorp nalaat. Wanneer haar kleinzoon dat vertelt, breekt de hel los in het dorp omdat iedereen meent recht te hebben op het geld.

Met al die personages, lijntjes en de vele dubbelrollen komt de voorstelling traag en wat kneuterig op gang. Maar in de tweede acte worden de pijn en het verdriet goed voelbaar. De marteling van Dolf (Stefan de Walle) raakt – ook zonder letterlijke folteringen – diep. Mede doordat we weten dat zijn kleinzoon nog altijd wordt aangekeken op zijn opa’s ‘verraad’ en we nu zien dat hij juist zweeg. Ook de kwetsbare ontboezemingen, later, van de burgemeester (gespeeld door Ter Steege zelf) die toegeeft dat ze bedreigd wordt en bang is dat iedereen steeds verder uit elkaar wordt gedreven, zijn prachtig en intens.

De voorstelling speelt op drie locaties in een gigantische hangaar met daarin een dorpsstraat waar auto’s en fietsen doorheen rijden. Dat de voorstelling zo aanspreekt komt mede door de liefde waarmee ze gemaakt is, de toewijding van de professionele makers en acteurs en die van de amateurspelers, de tientallen figuranten en de vele vrijwilligers.

Een live band speelt fijne poëtische songs met pop/rockelementen, van Helge Slikker en Boudewijn de Groot, die abstract het verhaal aanvullen: de personages zingen niet vanuit hun rollen. Ook Lucretia van der Vloot zingt prachtige solo’s en er zijn indringende choreografieën in de slotscène.

Het verhaal is wat moralistisch, met een pleidooi voor democratie als tegenhanger voor wat iedereen voor zichzelf opeist: ‘Er is geen recht op het hebben van meer.’ Maar omdat de voorstelling zo oprecht is gemaakt en het nergens drammerig wordt, is dat niet storend.

Te zien t/m 18 juni op Vliegveld Twenthe. Info en kaarten: devergetentwentselente.nl

Lees ook: Johanna ter Steege stampt weer een Twents theaterspektakel uit de grond

Als er iemand de ambassadeur van Twente is, dan actrice Johanna ter Steege wel. Ze is de drijvende kracht achter het theaterspektakel De Vergeten Twentse Lente.