Stille horror is een verademing tussen luidruchtige spektakels

Nogal wiedes dat er een vervolg is gemaakt op A Quiet Place, dé horrorhit van 2018. Daarin kwamen buitenaardse monsters op geluid af, het drama moest zich dus in opperste stilte voltrekken. Tussen alle luidruchtige spektakels was deze postapocalyptische survivaltocht een verademing. Simpele, alledaagse geluiden als een krakende trap, een rinkelende telefoon of een huilende baby waren al gevaarlijk.

In het vervolg zijn we terug bij de familie Abbott. Dat wil zeggen, vader, gespeeld door regisseur John Krasinski, is op onderzoek uitgegaan en sindsdien niet meer gesignaleerd. Moeder, vertolkt door Krasinski’s echtgenote Emily Blunt, trekt er samen met haar drie kinderen ook op uit, hopend op een levensteken van haar man. Het vervolg speelt zich dus af in de buitenwereld, waardoor we ook zicht krijgen op andere overlevenden.

Spanning zit onder meer in de vraag of de familie op tijd aan zuurstof kan komen voor de baby die uit voorzorg in een geluiddicht kistje wordt meegedragen. En het is nagelbijten als zoon Marcus in een voetklem trapt en het wil uitschreeuwen. Evenals in het origineel is er een prominente rol weggelegd voor dove dochter Regan, een fijne rol van de dove actrice Millicent Simmonds. Door haar heeft de familie al geleerd om in gebarentaal te communiceren. Ook is Regan een goede speurder die een manier heeft gevonden om de groottandige monsters op afstand te houden.

De afwisseling van de verschillende, spannende acties waarin moeder, dochter en zoon belanden, doet wel wat mechanisch aan. En ondanks een paar goede schrikmomenten is de verrassing van het origineel er een beetje af.

Het is maar net hoe je het bekijkt. Zet je de opvolger af tegen het origineel, dan gaat de voorkeur uit naar de eerste overdonderende onderdompeling in een nieuwe stille wereld. Maar vergelijk je The Quiet Place Part II met andere films in het genre dan is de stille horror juist weer een triomf. Uiteraard is film nummer drie in de maak.

Lees ook:

In hedendaagse horror krijgen slachtpartijen diepgang mee

Filmmakers tillen horror naar een hoger plan. In de nieuwe griezelfilm zetten ze traditionele weerwolven, zombies en kannibalen in om forse maatschappijkritiek te leveren.