Ongenaakbare Catherine Deneuve in ‘La Vérité’

Mooi en hooghartig, gracieus en ongenaakbaar: de actrice in ‘La Vérité’ zit erbij als een magneet. Koud én onweerstaanbaar. Een lamp waar motjes zich op doodvliegen. Het leuke is: Catherine Deneuve lijkt eigenlijk zichzelf te spelen. Althans, de publieke figuur die we kennen.

Fabienne Dangeville is een filmster die onder de pretentieuze titel ‘La Vérité’ (de waarheid) haar memoires heeft opgetekend. De mensen om haar heen komen er niet in voor, of herkennen zich niet in haar beeld. Ook haar dochter (Binoche), voor de boekpresentatie met gezin overgekomen vanuit New York, struikelt over de ene na de andere passage.

Steeds dunnere laagjes buitenkant

De Japanse Hirokazu Koreeda, die in eigen land sterke, humanis­tische films als ‘Nobody Knows’ en ‘Shoplifters’ maakte, bewerkte een kort verhaal tot een ingetogen scenario dat steeds dunne laagjes buitenkant oplicht om een moeizame moeder-dochterrelatie bloot te leggen. Die zien we weer weerspiegeld in La Vérité.

Deneuve, de onbetwiste koningin van de Franse cinema, schrijdt op al die momenten zelfbewust door het beeld, alsof het haar erom te doen is iets te zeggen over haar vak. “Ik ben actrice, ik bepaal zelf wat er in mijn memoires komt”, zegt Fabienne. Noch zij, noch filmmaker Koreeda pretendeert tot de waarheid door te dringen. Wanneer we in een lang aangehouden shot een mooie Parisienne in panterprint met haar hondje zien wandelen, weten we niet meer of we nu naar Fabienne kijken, of naar Catherine Deneuve.