‘Never Rarely Sometimes Always’: zwanger en intens eenzaam

Autumn, zeventien jaar, is ongewenst zwanger. Geen idee wat ze moet doen. Dat zegt minder over haar dan over de samenleving waarin ze is opgegroeid, lijkt Eliza Hittman te zeggen met haar hyperrealistische drama. Het meisje moet flink haar best doen om hulp te krijgen.

Een aanlooptijd van tien jaar geeft dit ingetogen drama actuele relevantie. In de Verenigde Staten moet je nu soms behoorlijk reizen om een abortus te krijgen. En de film komt op een moment dat door lockdowns vrouwen wereldwijd moeite hebben om hun reproductieve rechten te beschermen.

Met haar nichtje vertrekt Autumn (debutante Sidney Flanigan) van winters Pennsylvania naar druilerig New York voor een ingrijpende procedure die in films zelden serieuze aandacht krijgt. Van wie het introverte meisje, dat wel haar ­eigen piercing zet, zwanger is? ­Onduidelijk. De mannen in haar omgeving, met hun kleinerende, obscene of intimiderende aanwezigheid, stemmen niet vrolijk.

Abortus mag het grotere thema zijn, de kracht van ‘Never Rarely Sometimes Always’ zit in de stille observaties tijdens de onbeholpen tocht van de meiden. De onaangename seksuele ervaringen die ­Autumn, jong als ze is, lijkt te hebben. Haar blauwe plekken die in de kliniek onopgemerkt blijven. En de intense eenzaamheid waarmee ze nu handelt.

De film kan droef stemmen, maar evengoed optimistisch. Zien we Autumn eindelijk lachen, dan is dat wanneer ze beseft dat ze een autonome beslissing heeft genomen. Misschien wel voor het eerst in haar leven.