‘Mummies’: vermakelijk voor de doelgroep, maar verder snel vergeten

Mummies
Regie: Juan Jesús García Galocha
Met (stemmen van) Stefania, Jonathan Vroege, Aïden Joshua Mai
★★

Met animatie is alles mogelijk, moeten de makers van Mummies gedacht hebben, dus waarom niet gewoon een onzinnig verhaal verzinnen? En zo geschiedde.

In het hedendaagse Egypte ontdekt de kwaadaardige archeoloog Lord Carnaby de poort naar de onderwereld van de mummies: een verborgen stad waar mummies leven, zoals mensen vroeger in het oude Egypte leefden. Maar er niet uitzien als mummies. Behalve op foto’s. Voordat je de waarom-vraag of de hoe-zit-dat-dan-vraag kunt stellen, zigzagt de film verder, zodat die de aandacht van z’n jonge doelgroep niet verliest.

Iets met Lord Carnaby

Wagenmenner Tuth, prinses Nefer en baby Sekhem belanden vervolgens in Londen, omdat Nefer haar gedwongen huwelijk met Tuth niet ziet zitten (een bovennatuurlijke vogel had de twee als ideale partners aangewezen) en vanwege iets met Lord Carnaby en een ring. Nefer ontdekt haar echte roeping (zingen) als ze viraal gaat en binnen luttele uren wereldberoemd wordt. Helaas worden haar ambities en talenten ondanks lippendienst aan zelfstandigheid en feminisme uiteindelijk in een oogwenk opzijgeschoven voor de liefde. Ietwat merkwaardig trouwens, dat een film voor de doelgroep jonger-dan-tien zo gefocust is op een liefdesrelatie.

Niet dat die doelgroep dat een probleem zal vinden. Net zo min als die zich zal storen aan de weinig ambitieuze animatiestijl. Niet elke animatie moet een meesterwerk zijn met een eigenzinnige stijl, maar dit is wel erg tam. Nogmaals, vermakelijk voor de doelgroep, zeker qua ritme en humor. Maar verder iets om te vergeten.