Met ‘Showponies 2' laat Alex Klaasen veel kansen liggen

Het is een bekend gegeven dat vervolgfilms zelden de kwaliteit van de oerversie evenaren. Helaas is deze wet ook van toepassing op 'Showponies 2', de nieuwe revue van Alex Klaasen en de zijnen. Dit vervolg op de alom bejubelde voorstelling 'Showponies' valt, in vergelijking met zijn voorganger, tegen. Hoewel ook deel 2 veel sterke momenten bevat, straalt het als geheel een stuk minder urgentie en overtuigingskracht uit.

Aan de vormgeving ligt dat zeker niet. Die is opnieuw strak en gelikt, met een multifunctioneel draaiplateau in het midden van het podium, een knap lichtplan en prachtige kostuums. Ook in muzikaal opzicht is 'Showponies 2' indrukwekkend. De composities en arrangementen zijn over het algemeen van hoog niveau. Er wordt tenslotte ook weer lekker gedanst. In nummers als 'Het genderneutrale toilet' en 'Acceptatie' komen al die dingen samen. Dan is het echt genieten.

Koning van de typetjes

Al naar aanleiding van de eerste 'Showponies' werd geconstateerd dat Alex Klaasen er de laatste jaren in geslaagd is een sterrencast om zich heen te verzamelen. Musicalster Freek Bartels en de acteurs Daniel Cornelissen en Jip Smit vormen nu wederom Klaasens voornaamste tegenspelers. Die dragende rollen kunnen ze met gemak aan. De duetten tussen Bartels en Klaasen zijn altijd een genot om te zien. Cornelissen schittert in vinnige dialogen met Klaasen.

De kracht van Alex Klaasen is dat hij zowel een goed entertainer als een scherp satiricus is. Hij weet hoe je een show moet neerzetten, kan uitstekend zingen, dansen en acteren. Maar zijn voorstellingen hebben ook altijd inhoud en spelen in op actuele thema's. In 'Showponies 1' was dat thema (seksuele) identiteit. Dat werkte zo goed omdat Klaasen het koppelde aan zowel zijn eigen reputatie als koning van de typetjes, als aan de maatschappelijke kwestie van de omgang met seksuele diversiteit.

In 'Showponies 2' wordt er voortgeborduurd op dit thema. Net zoals in de vorige show speelt homoseksualiteit in veel sketches een centrale rol. Stereotypen over homo's worden uitvergroot en zo op de hak genomen. Zoals in de scène waarin een basisschooljuf (Klaasen), onder het mom van acceptatievergroting, een homo (Bartels) in de klas heeft uitgenodigd. Maar ze benadrukt vooral hoe anders hij is. Ze neemt aan dat hij thuis een sekskelder heeft en voortdurend vreemdgaat, want zo zijn homo's, toch?

Wat vrijblijvend

Dit soort sketches bevat een scherpe kritiek op hoezeer seksuele minderheden nog altijd in knellende hokjes worden geduwd: de lesbienne die steeds maar weer als mannelijk, de homoman die telkens opnieuw als verwijfd wordt gekaderd. Klaasen laat mooi zien hoe zelfs de goedbedoelde aanduiding LHBTQI+ dreigt te verworden tot een parade van clichés, met achter iedere letter een nieuw vastomlijnd denkbeeld over wat de essentie van dat type seksuele voorkeur is.

Meer dan in de vorige show, behandelt Klaasen in 'Showponies 2' ook andere dan seksuele minderheden. Er is een sketch over dik zijn en er zijn diverse verwijzingen naar etniciteit. Helaas is hierbij vaak veel minder duidelijk welk punt Klaasen wil maken, wat de kritiek is. Dat maakt het allemaal wat vrijblijvend.

Ronduit merkwaardig is de zwaar over de top oriëntalistische act die op het einde in de show zit, waarbij de cast in Perzische kledij en met een vet accent een lied vol flarden gebrekkig Nederlands zingt. Ironisch bedoeld allicht, maar toch ook een pijnlijk geval van culturele toe-eigening, waarbij totaal niet duidelijk is welk kritisch doel dit nu dient.

'Showponies 2' laat ondanks dit soort missers ook in ruime mate zien dat Klaasen een zeer getalenteerde maker is. Maar hij kan beter en daarom valt al met al toch vooral op welke kansen hij dit keer heeft laten liggen.

'Showponies 2' van De Alex Klaasen Revue is nog tot en met april 2020 in de Nederlandse theaters te zien.

Lees ook:

Alex Klaasen: ‘Ik krijg oogcontact met die beer. Dan stopt het’

Ik heb een droom - “Kunstenaars moeten wel dromen, anders komen ze niet op ideeën. Ik heb dat zelf ook, al weet ik niet of ik het dromen zou noemen. Het is misschien eerder fantasie of verbeelding. Je moet in ieder geval iets creëren, iets voor je zien wat er eerder nog niet was.