Met mijnwerkershelm lag meneer K. wekenlang dood in huis vol ongedierte

Eenzaam sterven zonder familie, vrienden en kennissen. In de podcast De Eenzame Uitvaart vertelt schrijver Joris van Casteren hun vergeten levensverhaal.

Zo nu en dan lees je het, vaak in een kort berichtje in de krant. Iemand ligt weken, of soms zelfs maandenlang dood in huis. De buren trekken uiteindelijk aan de bel, na een penetrante geur op de galerij, of de woningbouwvereniging forceert met de politie de deur, omdat er geen contact meer is te krijgen met de bewoner.

In Amsterdam gaan jaarlijks ongeveer 5000 mensen dood, bij liefst één op de tien overlijdens merken nabestaanden of kennissen dat niet gelijk op. Soms zijn ze er niet en lijkt de dode alleen op aarde, zonder familie, vrienden of kennissen.

Poule des doods

Achter dit kleine berichtje in de krant gaat vaak een bijzonder treurig verhaal schuil. Een vergeten levensverhaal, dat eindigt met een eenzame dood. Joris van Casteren heeft een aantal van deze verhalen opgeschreven. De schrijver komt met dank aan zijn rol als coördinator van Stichting De Eenzame Uitvaart dicht bij deze bijzondere mensen. Als coördinator zorgt hij ervoor dat de eenzame overledene alsnog een waardig afscheid krijgt.

Een dichter uit zijn poule des doods schrijft een gedicht voor de overledene, dat vervolgens wordt voorgedragen tijdens de uitvaart. De verhalen die hij schrijft verschijnen in de Volkskrant en spreekt hij in voor de podcast De Eenzame Uitvaart. Een serie van korte afleveringen die eindigen met het gedicht.

Ongedierte en afval

Met medewerking van de gemeente Amsterdam en de stichting krijgt Van Casteren een volledig inkijkje in de levens van de eenzame overledenen. Neem meneer K.. Als in oktober een monteur langskomt bij zijn flat, weet hij niet wat hij ziet. Een magere gestalte met een mijnwerkershelm op doet open, ongedierte schiet weg. Afval ligt overal in huis.

Nadat de monteur de corporatie op de hoogte stelt, duurt het maanden voordat zij naar binnen gaan met de politie. Mannen met maskers doorzoeken de tot mijn omgetoverde woning. In de ingestorte slaapkamer ligt een lichaam in vergevorderde staat van ontbinding. Het duurt door de puinhopen in huis vele uren tot het lichaam kan worden geborgen.

Zijn ouders zijn op dat moment al overleden, broers en zussen heeft hij niet. Gaandeweg zijn leven is hij vereenzaamd, teruggetrokken in zijn eigen mijn van systematisch opgestapelde yoghurtpakken en ander afval. Van Casteren is bij de uitvaart, samen met de dichter van dienst, twee betrokken medewerkers van de woningbouwcorporatie en de uitvaartleider. Atte Jongstra draagt het gedicht voor. Op de uitvaart klinkt Miner’s Hymn van Alexander McCall Smith.

Lees ook:

De onbekende vrouw met blauwe ogen krijgt laatste eer in Amsterdam: ‘Ze is hier als mens begraven, met liefde.’

Dertig mensen kwamen naar de begrafenis van een onbekende, na een oproep van de politie op tv. De romp van de vrouw was in januari gevonden in het Amsterdamse IJ.