Met Bram Stadhouders val je van de ene verbazing in de andere

Muziekjournalist Mischa Andriessen tipt het opvallendste album van de week, en nog vier platen die je niet wilt missen.

Bram Stadhouders B.O.X – Suite X
★★★★★

Eerder al deed hij een opmerkelijk project met het Nederlands Kamerkoor en een nog veel opmerkelijker project met het grootste, rijdende dansorgel van Europa. Nee, de jonge Nederlandse gitarist Bram Stadhouders is er de man niet naar om zich veilig binnen de grenzen van de verschillende genres op te houden, en evenmin zit hij verlegen om originele ideeën.

Belangrijker is dat hij vanuit die verrassende concepten overtuigende muziek weet voort te brengen. Uit die oorspronkelijke vondst ontstaat iets dat een hartslag heeft, dat voluit leeft. B.O.X staat voor Baroque Orchestration X. Een eigenwijs samengesteld baroksextet dat samen met drummer Onno Govaert en Stadhouders zelf een ongelofelijk indringend geluid creëert.

De negen stukken die Stadhouders schreef, zijn bij elkaar een soort muzikale autobiografie geworden. Zijn liefde voor barokmuziek keert er vanzelfsprekend in terug, maar ook die voor jazz en progrock en nog veel meer. Er zijn momenten dat je denkt naar een losgeslagen dance-ensemble te luisteren. Ontroerende passages worden afgewisseld met bizarre (en toch ook ontroerende) dissonanten. Al dan niet toevallig klinken er hints naar Maurice Ravel en Samuel Barber en King Crimson in door en zo val je van verbazing in verbazing. Tot je volle tevredenheid. Wat een plaat! En overigens ben ik mening dat Stadhouders de hardst rockende (jazz)gitarist van Nederland is.

Ook beluisterd

Ava Trio – Ash

Bijzondere ep van dit internationale trio. Meteen springt de buitengewone groepsklank in het oor. De donkere contrabas van Esat Ekincioglu, de ongepolijste percussie van Pino Basile en vooral het onorthodoxe spel van rietblazer Giuseppe Doronzo die van de saxofoon en mizmar (Midden-Oosters blaasinstrument met een of twee rieten) alleen het mondstuk en de nek bespeelt. Zo ontstaat een rauw, haast dierlijk geluid dat ondoorgrondelijk blijft. Toch is het niet alleen fascinerend, er gaat ook een diepe emotionaliteit in schuil.

Teun Creemers – Naamu

Het gebeurt vaker dat bandleiders hun eigen instrument prominent in de mix zetten. Soms is dat irritant, maar dat de bas van Teun Creemers hier nogal hard staat, is een gouden greep. Stilzitten is onmogelijk want Creemers en de vele fantastische musici die hem vergezellen, hebben de schwung onmiddellijk te pakken. De Afrikaanse ritmes in combinatie met heerlijke sax- en klarinetsolo’s van drie furieus spelende jazzblazers zijn domweg niet te versmaden. Dat Creemers bovendien ijzersterke stukken schrijft, maakt Naamu een onweerstaanbare plaat.

Jochen Ruekert – With The Best Intentions

Op de hoesfoto’s genieten de vijf musici van een biertje of een cocktail. Ergens vat dat de sfeer van dit album uitstekend samen. De muziek en het spel zijn uitermate ontspannen, van druk op de ketel is geen sprake, het klinkt alsof de vijf op een terrasje zaten en omdat ze er toch waren, maar even de sterren van de hemel speelden. Want dat doen ze intussen wel. De solo’s van de drie blazers zijn van een bizar hoog niveau en dat geldt ook voor het spel van bassist Doug Weiss en drummer Ruekert zelf.

Tiltan – The Rabbit Who Saved The World

Gitaar, zang, harmonium, melodion, viool en klarinet; de bezetting van het kwartet Tiltan is bijzonder en dat is de muziek zeer zeker ook. Empathisch samenspel, prachtig sliertende melodieën en een intense, weemoedige sfeer. De composities van gitarist en bandleider David Golek blinken uit in subtiliteit en stellen alle musici in staat het beste uit zichzelf te halen.