Meindert Talma zingt beheerster dan ooit over het ongewenste huwelijk tussen voetbal en racisme

Meindert Talma

Minna

Het derde voetbalalbum van Meindert Talma is duidelijk door de lockdown beïnvloed. De arrangementen zijn kaal en Talma zingt beheerster dan ooit, maar gelukkig nog altijd een tikkie naast de gangbare notenbalk. De biografische miniatuurtjes zijn nooit geestig óf schrijnend, maar telkens allebei tegelijk, of het nou over de ‘pleziergoederenboer’ gaat die shirtsponsor werd van FC Emmen of over Humphrey ‘Minna’ Mijnals, die al in de jaren vijftig leerde over het ongewenste huwelijk tussen voetbal en racisme.

Sophia Kennedy

Monsters

In tegenstelling tot het gros van haar collega’s had Sophia Kennedy ook een carrière in de muziek kunnen hebben als de microfoon nooit was uitgevonden. Het getuigt van lef dat ze die krachtige alt, waarmee ze stadions zou kunnen vullen, zelden inzet. Niet omdat het kan, maar omdat het moet. Spannend is de afsluitende track, waarin ze de strijd aangaat met een op hol geslagen drumcomputer – en zich toch nog inhoudt, omdat ze anders te eenvoudig zou winnen.

Leon Vynehall

Rare, Forever

De Britse producer Leon Vynehall heeft een aantal rechtlijnige dansvloerkrakers op zijn naam staan, maar hij is op zijn best als hij zich tegen de wetten van het uitgaansleven keert. Neem die stilte halverwege An Exhale, dat is pure pesterij. Vynehall heeft de aaneenschakeling van tegendraadse beats, ellenlange rustpunten en uitblijvende climaxen met veel zorg vormgegeven. Je kunt je geen betere plaaggeest wensen.

Satomimagae

Hanazono

Het lijkt zo eenvoudig, de schetsmatige manier waarop Satomimagae haar muziek maakt. Alsof ze zomaar wat voor zich uit zit te mijmeren en geen zin heeft om haar ideeën uit te werken tot échte liedjes. De kunst is natuurlijk om met zo weinig mogelijk middelen de aandacht volledig vast te houden, zonder maar een moment gemakzuchtig over te komen. Een lastig evenwichtsnummer dat de Japanse singer-songwriter tot in de puntjes beheerst.