Måneskins nieuwe album is ambitieus, maar levert in op originaliteit

Er spreekt grote ambitie uit RUSH!, het eerste album van Måneskin sinds de Eurovisie-winst en wereldwijde doorbraak in 2021. Het is lang geleden dat een songfestivalwinnaar zo’n glansrijke carrière aan het liedjesfestijn overhield. Na het winnende nummer Zitti E Buoni volgden al gauw de hits I Wanna Be Your Slave en The Four Seasons-cover Beggin’.

Op de nieuwe plaat van de Ita­liaanse band is bijna alles in het Engels gezongen en wordt er samengewerkt met befaamde internationale hitmakers. Producer Max Martin bijvoorbeeld, verantwoordelijk voor het succes van talloze Amerikaanse popsterren: van Backstreet Boys en Britney Spears tot Katy Perry en Taylor Swift. Ook Justin Tranter, die liedjes schreef voor onder anderen Justin Bieber en Lady Gaga, duikt meermaals op in de credits.

Herrie

Dat levert een hoop aanstekelijke liedjes op, zeker op de eerste helft. Het tempo zit er goed in, we horen een energieke rockband die herrie durft te maken. Hoogtepunt is Gasoline, een vuige track die live al gespeeld werd. En Bla Bla Bla heeft weliswaar een wat knullig begin, maar een furieus einde.

Toch knaagt er iets. Op Gossip speelt Rage Against The Machine-gitarist Tom Morello mee, maar het lied doet in het refrein eerder denken aan de band Fall Out Boy. Ja, de liedjes zijn vlot en catchy. Alleen zouden ze evengoed van andere poprockbands kunnen zijn.

Dat was op Måneskins vorige platen volstrekt niet het geval, de covers daargelaten. De kenmerkende sound waarmee de rockers zo populair werden, is hier aangelengd door producers die weliswaar weten hoe ze een hit moeten schrijven, maar eraan bijdragen dat de band minder origineel klinkt. Het probleem is niet zozeer dat het te gepolijst is, gitaargeweld is er nog wel. Het is vooral inwisselbaar.

Italiaans intermezzo

Was dat anders geweest als er niet zoveel in het Engels werd gezongen? Misschien, maar het blokje Italiaanse nummers op de (minder memorabele) tweede albumhelft haalt weinig uit. Dat intermezzo voelt vooral als compromis voor alle fans die in de commentaren op sociale media vragen om weer eens in de moedertaal te zingen. De magie van Zitti E Buoni is ook bij deze drie nummers nergens te bekennen.

Pas daarna, helemaal aan het eind, volgen de drie singles die in 2021 en 2022 al uitkwamen. Daardoor lijken het bonustracks die hier enkel een plek hebben om meer platen te verkopen. Als albumafsluiter is The Loneliest bovendien wat tam. Hoewel het in Nederland hun grootste hit tot nu toe werd, is het een powerballad zoals we die vaker hoorden.

De rock ’n roll die Måneskin naar het songfestival bracht, vinden we hier alleen nog terug in de liedteksten. Al moeten we die passages over drank, drugs en seks niet te serieus nemen. “My lyrics are all made up”, zingt David. Die bekentenis voorkomt niet dat de teksten soms geforceerd overkomen. Zo zet de groep in Gossip de American Dream te kakken. Toch opvallend op een album dat die droom nadrukkelijk najaagt.