‘Les intranquilles’ kijkt op een eerlijke manier naar de wissel die Damiens toestand op het gezin trekt

Les Intranquilles
Regie Joachim LaFosse
Met Damien Bonnard, Leïla Bekhti, Gabriel Merz Chammah
★★★★

De Walloonse maker Joachim LaFosse gaat in zijn films zelden een moeilijke situatie uit de weg. In After Love besluit een stel te gaan scheiden maar moet de vader bij het gezin blijven wonen tot hij een eigen huis vindt. In Les intranquilles (De rustelozen) raakt de vader van een gezin van drie mentaal steeds meer verward. Hij was al eerder gediagnosticeerd als bipolair. Maar nu hij al enige tijd in zijn manische fase zit, besluit hij geen lithium meer te nemen. Hij voelt zich immers fantastisch. Helaas een bekend verschijnsel.

Aanvankelijk is de eindeloze energie van Damien voor zijn zoon Amine wel leuk. Altijd willen zeilen, altijd willen stoeien. En dan toch nog tijd genoeg hebben voor zijn werk. Voor Leïla, ook al zijn ze al jaren samen, betekent het veel dansen en veel vrijen. Ze raken niet uitgekeken op elkaar, ook al werken ze allebei thuis. Hij als beeldend kunstenaar, zij als meubelmaker. Het leven is goed, tot Damien dus zijn medicatie niet meer neemt.

Moeilijke situaties niet uit de weg gaan, betekent ook: geen gemakkelijke dramatische uitwegen zoeken. Als Damien door medewerkers van een afdeling psychiatrie gedwongen wordt meegenomen van huis, ontstaat er geen vechtpartij. Wanneer hij later plotseling toch weer thuis staat, is hij niet ontsnapt en schrikt Leïla niet: ze kust hem als hij in het bed van hun zoon ligt. Wanneer hij totaal versuft onder de medicatie zit, wordt die toestand niet uitgemolken maar toont Damien al snel vooruitgang. Evenzo is de psychiatrie geen tegenstander maar een helpende instantie.

LaFosse kijkt in Les intranquilles op een nuchtere en eerlijke manier naar de wissel die Damiens toestand op het gezin trekt, maar is ook zo eerlijk om vooruitgang te laten zien én te erkennen dat er nooit een garantie bestaat op vooruitgang. Ik kan je beloven dat ik voorzichtig zal zijn, zegt Damien tegen Leïla. Ik kan je beloven dat ik mijn medicatie zal nemen. Ik kan je alleen niet beloven dat ik zal genezen. Willen ze samen verder, dan moeten ze dat accepteren.

Leïla Bekhti (haar echte naam) maakt in haar personage heel mooi de twijfel zichtbaar: ze houdt echt van hem, maar kan ze het gewicht van zijn turbulente aanwezigheid dragen? Kan ze uiteindelijk altijd en overal de eindverantwoordelijke zijn? Damien Bonnard (zijn echte naam) had als acteur altijd al een beetje een afwezige blik in z’n ogen en hier komt dat heel mooi van pas. Zijn personage Damien lijkt nooit echt aanwezig, als je goed in z’n ogen kijkt. Ook al gedraagt hij zich betrokken en is hij sociaal zeer aanwezig. Zijn hoofd is alweer ergens anders mee bezig.