Leestips van Jan van Mersbergen: Hoe krijgt Haruf die schitterende eenvoud voor elkaar?

Jan van Mersbergen (1971) publiceerde 19 boeken waaronder twee thrillers onder het pseudoniem Frederik Baas. Zijn laatste boek Carnaval, een levensverhaal verscheen vorig jaar.

Wat ik recent las

Een recent vertaald boek waar iedereen zich op mag verheugen is Hoe ik de vissen ontmoette, de memoires van de Tsjechische schrijver Ota Pavel. Voor zover ik weet ben ik de enige Nederlandse schrijver met een visvergunning en misschien mocht ik om die reden wel het voorwoord voor dit boek schrijven. Wat me in de familieverhalen vooral trof was de vergelijking tussen het leven onder het wateroppervlak, dat altijd hoop en soms zelfs rijkdom biedt, en het harde leven op de oever. Zelfs als de Tweede Wereldoorlog zich aandient hangt Pavels vader alles op aan vissen. Een boek dat schittert van eenvoud.

Wat ik graag zou herlezen

Als ik aankondigingen van een Nineties Party zie denk ik zelden aan de muziek van toen, maar aan Douglas Copeland, Serge van Duijnhoven en Bret Easton Ellis. Stemmen van mijn studietijd.

Totaal ontschoten was me De stem van je hart, de vertaling van Va’ dove ti porta il cuore van de Italiaanse Susanna Tamaro. Ga waar je hart je heen brengt. Ik bladerde de roman vorige maand door in een tweedehands winkel en iedere zin was helder en krachtig. Een prachtige beschouwing van een oude vrouw gericht op de relatie met haar kleindochter, die na een ruzie vertrok.

Waar ik steeds naar terugkeer

Hedendaagse romans die ik herlees zijn opvallend vaak geschreven door Amerikaanse schrijvers van het platteland: Philipp Meyer, Annie Proulx, Willy Vlautin, Gabriel Tallent, Smith Henderson, Emily Ruskovich, David Vann. Een roman uit dat rijtje die ik onlangs herlas was Het lied van de vlakte van Kent Haruf. Ook hier eenvoud in personages en gebeurtenissen, in vertelling en beschrijvingen, maar toch een uiterst intense leeservaring. Ik probeer te ontdekken hoe Haruf dat voor elkaar kreeg.