La Ruche: leven met iemand die bipolair is, een pijnlijke uitputtingsslag

La Ruche
Regie: Christophe Hermans
Met Ludivine Sagnier, Sophie Breyer, Mara Taquin en Bonnie Duvauchelle
★★★

Samenleven met iemand die bipolair is, is een beproeving, zo laat La Ruche zien. Het ene moment voelt Alice zich sterk en opgewekt, en bruist ze van de ideeën. Het andere moment is deze gescheiden vrouw met drie opgroeiende dochters een wrak. Alice, mooi ingehouden gespeeld door de Franse actrice Ludivine Sagnier, is dan passief en somber. Ze ziet eruit als een bang vogeltje. Marion, de oudste dochter, doet haar moeder dan in bad, in een treffende omkering van rollen.

La Ruche (de bijenkorf) is het speelfilmdebuut van de Belgische documentairemaker Christophe Hermans. Die heeft veel aandacht voor de drie dochters, die continu op hun tenen moeten lopen. Marion, de oudste, reddert als een surrogaatmoeder. Claire, de middelste, zoekt een uitlaatklep in het wilde nachtleven. En Lou, de kleinste (gespeeld door Sagniers echte dochter Bonnie Duvauchelle), stuitert in dit onrustige huishouden waaruit moeder opeens dagen kan verdwijnen, van de een naar de ander.

Goed getroffen is het onvoorspelbare gedrag van de moeder. De meisjes moeten continu rekening houden met haar gemoedstoestand, een uitputtingsslag. Door alles heen zie je wel een grote wederzijdse liefde, maar je begrijpt ook dat het huwelijk de geestesziekte niet heeft overleefd. Zo wil moeder opeens België verlaten en naar Chili verhuizen, met z’n allen een nieuw leven beginnen. De meisjes weten: dit is een bevlieging, manisch gedrag, straks komt de domper weer. Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt, zoals Goethe ooit dichtte. Erg pijnlijk.