‘L’Immensità’: warme herinnering aan een transgender puberteit in Rome

L’Immensità
Regie: Emanuele Crialese
Met Penélope Cruz, Luana Giuliani
★★★★

Ze bidt om een wonder. ‘Jullie hebben me verkeerd gemaakt’, zegt de twaalfjarige Adri tegen haar moeder. Buitenshuis heeft ze een jongensnaam aangenomen. Misschien heeft Adri grote verwachtingen van man-zijn. Misschien is de jonge tiener vooral benauwd voor een toekomst als vrouw. Haar moeder Carla (Penélope Cruz) is in de welgestelde middenklasse van Rome in de jaren zeventig thuis de huishoudster, op straat het lustobject van opdringerige mannen. Met de glamour van Sophia Loren had de Spaanse immigrante met gemak een grote ster kunnen zijn - althans in Adri’s fantasieën.

Met L’Immensità maakt Emanuele Crialese (Respiro, Terraferma) een associatief en complex familiedrama dat het meest weg heeft van een stroom herinneringen. Sommige zijn verknoopt met elkaar, andere blijken losse eindjes. Herinneringen aan hangerige middagen in de kinderkamer met broertje en zusje, opgeschrikt door geruzie tussen de ouders (de hoekige vader wordt gespeeld door Crialese’s vaste acteur Vincenzo Amato). Aan de nonnenschool, waar de kapel zomaar het decor kan worden van een grootse choreografie, zoals het gezin die op de zwart-wit televisie ziet. Aan de eerste kus van een meisje dat in een barakkenkamp woont, aan de andere kant van een dicht rietbos. En aan familiebijeenkomsten waarbij Adri de neefjes en nichtjes op sleeptouw neemt, maar ook uit de toon valt: ‘Ik kom uit een ander sterrenstelsel.’

Mooie intimiteit

Crialele’s eigen jeugd vormt de basis voor deze in warme tinten vormgegeven episodes. Rond de première van zijn film verklaarde hij in 1965 als meisje te zijn geboren. Het verklaart ongetwijfeld de mooie intimiteit tussen de magnetische debutante Giuliani en Cruz, die haar jonge tegenspeelster voortdurend dreigt te overschaduwen. ‘Hou nou eens op zo mooi te zijn!’, roept Adri niet voor niets eens uit. Dat Carla de gendertransitie van haar kind serieus neemt, is niet gezegd. Maar als sociale buitenbeentjes trekken ze met grote tederheid naar elkaar toe.

Misschien kun je zeggen dat de film, met z’n abrupte, amusante onderbrekingen voor zang en dans, niet echt ergens heen gaat. Maar als warmbloedige visuele memoir werkt L’Immensità heel goed.