Klaas tipt: Stippenlift, La Femme, Brockhampton en Spirit Of The Beehive

Stippenlift

Mijn kleine wereld

Hugo van de Poel noemt zijn wereld met recht ‘klein’: er is precies één bewoner. Bij gebrek aan een ander gaat hij met zichzelf in gesprek, wat tot pijnlijk eerlijke ontboezemingen leidt: ‘Nee, ik voel niet wie ik ben’. Zijn hartenkreten zijn vaak van een kinderlijke eenvoud, en daardoor des te indringender. ‘Ik wil alleen maar gelukkig zijn’ – hoe puur wil je het hebben? De elektronische muziek met een hoog jarentachtiggehalte heeft een totaal andere energie dan de teksten, een fraai contrast.

La Femme

Paradigmes

Dit moet de gezelligste groep van Frankrijk zijn. La Femme klinkt alsof de zonen en dochters van France Gall, Jacqueline Taïeb en Jacques Dutronc samen een band zijn begonnen. Ze combineren het yéyé-verleden van hun ouders met psychedelische Franse rock uit de jaren zeventig en de elektronica van nu. Iets meer ingetogen dan hun eerdere platen – hoe zou dat nou komen? – maar nog steeds opgewekt en broeierig.

Brockhampton

Roadrunner: New Light, New Machine

Het was een slimme zet van Brockhampton om zichzelf ‘hiphopboyband’ te noemen. Eventuele kritiek op de geijkte songstructuren en de soms wel erg zoetsappige refreinen is daarmee in de kiem gesmoord. Het leuke is dat je nooit helemaal zeker weet hoe serieus ze het allemaal bedoelen. Op het ene moment hoor je vlijmscherpe raps, dan is er plots de a capella Dear Lord. Gewaagd en braaf tegelijk.

Spirit Of The Beehive

Entertainment, Death

Voor een experimentele band is Spirit Of The Beehive verrassend toegankelijk. Er hangt een dichte mist boven hun liedjes, waardoor de plotselinge erupties je niet meteen de stuipen op het lijf jagen. Nu en dan breekt er zomaar een fris indiepopliedje door de wolken, of althans een flard ervan – het moet ook weer niet te eenvoudig worden. Fascinerende trip die zweeft tussen vriendelijke nachtmerrie en boosaardige dagdroom.