‘John Wick 4’ is een krankzinnige dodendans in driedelig blauw

John Wick 4
Regie: Chad Stahelski
Met Keanu Reeves, Donnie Yen, Bill Skarsgård
★★★★

Hij wordt herhaaldelijk aangereden. Uit gebouwen en van trappen gesmeten. Als hij een dag niet is beschoten, heeft hij een dag niet geleefd. De baba yaga wordt hij genoemd, de bijkans mythische jager John Wick die jarenlang voor de onderwereld de gevaarlijkste opdrachten uitvoerde, maar de liefde vond en eruit stapte. Om er in de eerste John Wick uit 2014 weer in terug te worden gesleurd wanneer Russische criminelen zijn hondje doden en Wick wraak wil, omdat hij het hondje van zijn inmiddels overleden vrouw heeft gekregen. En niemand, niemand neemt wraak zoals John Wick. Laten we zeggen: W for vendetta.

Er zijn mensen die beweren dat de drie John Wick-films die tot nu toe zijn verschenen het kwakkelende genre van de actiefilm nieuw leven hebben ingeblazen. Daar is best wat voor te zeggen. De personages die Arnold Schwarzenegger en Bruce Willis in de Terminator- en Die Hard-films speelden, zijn de afgelopen twintig jaar gedateerd geraakt. Massieve kerels die geinige oneliners tussen hun vierkante kaken vermalen alsof het niks is en ondertussen de hele stad en/of jungle verbouwen. Andere tijden. Films die zichzelf als actiefilm bovendien uiterst serieus namen.

Vrijwel iedereen draagt kogelvrije pakken

Liever kijken we naar een getergde figuur als de John Wick van Keanu Reeves. Een man wiens shirt niet meer uit hoeft om z’n triceps te etaleren, maar die juist een hele film in strak driedelig blauw vecht. Die maatpakken zijn trouwens een opvallende gimmick in de vierde John Wick: vrijwel iedereen draagt kogelvrije pakken en trekt om zich te beschermen het revers voor het gezicht. Zo kunnen ze doorvechten én in stijl verschijnen. Het is een beweging die zo typisch is voor de film, dat de memes ervan niet lang op zich zullen laten wachten.

Het zal duidelijk zijn dat de Wick-films zichzelf juist niet zo serieus nemen. De lange gevechten die in grote decors in New York, Osaka, Berlijn en Parijs plaatsvinden – de trappenscène bij de Sacre Coeur is chef’s kiss – hebben meer weg van een eindeloze dans dan van een realistisch gevecht. Wicks tegenstanders – een steenrijke markies, een blinde zwaardvechter (knipoog naar de legendarische Zatoichi uit de Japanse literatuur en film) – zijn cartoonfiguren. De film wil ook helemaal niet realistisch zijn. Hij wil betoveren met choreografie en beweging en waanzinnige actie.

Dat doet John Wick 4 heel goed, al is het Wick-personage in dit vierde deel lange tijd wel erg onverwoestbaar. Het is bijna – om een game-term te gebruiken – alsof hij in god-modus vecht. Terwijl er natuurlijk wel iets op het spel moet blijven staan. Gelukkig corrigeert de film zichzelf op tijd.

Blijft over: een krankzinnige dodendans waarin John Wick zich geplaatst ziet tegenover The High Table, de almachtige kongsi van onderwereldbazen waar hij ooit voor werkte. Die misschien zelfs voor John Wick te sterk is. Zoals zijn vriend Winston hem ergens in de film vraagt: waar eindigt dit?