In ‘Hitler heeft mijn roze konijn gestolen’ is een jong meisje op de vlucht voor de nazi’s

Hitler heeft mijn roze konijn gestolen
Regie: Caroline Link
Met Riva Krymalowski, Oliver Masucci, Marinus Hohmann
★★★

Hitler heeft mijn roze konijn gestolen is de verfilming van de gelijknamige internationale bestseller van Judith Kerr, het eerste deel van een semi-autobiografische trilogie over haar jonge jaren als vluchteling.

De film begint een week voor de Duitse verkiezingen in 1933. Judiths vader Arthur Kemper, een gerenommeerd theatercriticus en schrijver in Berlijn, vertrekt naar Zürich en laat een paar dagen later moeder Dorothea, zoon Max en dochter Anna overkomen. Ze zijn Joods en hij voorvoelt dat het met de nazi’s de verkeerde kant op gaat. Hitler wordt inderdaad verkozen tot Rijkskanselier en een dag later, horen ze vanuit Berlijn, wordt hun hele huis door de nazi’s leeggeroofd. Al snel wordt duidelijk dat het gezin ook niet in Zwitserland kan blijven.

De film laat jonge kijkers min of meer feitelijk en zonder veel drama zien wat vluchten betekent. Zoals Max het ergens verwoordt: “Zo begint alles weer opnieuw. We kennen niemand, we verstaan ze niet en wie weet wat voor rare trekken mensen hier hebben”. De toon is vrij licht gezien het onderwerp – Anna vindt het ‘zo erg voor papa’s kop’ als de nazi’s ‘kopgeld’ uitloven – maar niet vals optimistisch.

Het moet wel echt gezegd dat de beroerde kwaliteit van de Nederlandse nasynchronisatie je herhaaldelijk uit de film haalt. Gelukkig wordt de film ook in de originele versie met ondertitels uitgebracht.

De film blijft trouw aan het kinderperspectief – met name dat van Anna, het jongste kind – en levert een effectieve manier om jonge kijkers het onderwerp te laten zien, zonder ze met nachtmerries op te zadelen.