Ideale schoonzoon George Ezra blijft niet anderhalf uur interessant

George Ezra
Gold Rush Kid Tour
Ziggo Dome, Amsterdam
★★

George Ezra oogt als een sympathieke vent. Hij glundert op het podium in een uitverkochte Ziggo Dome, óók tijdens nummers die hij inmiddels zo vaak heeft gespeeld dat menig popster ze zat zou zijn. Hij steekt zijn duim in de lucht als het publiek meezingt. Vertelt soms een zoetsappige anekdote. En wanneer een concertbezoeker zich niet goed voelt, wijst hij de beveiligers daarop, zodat zij de persoon veilig uit de drukte kunnen loodsen.

Een ideale schoonzoon dus. Zo is hij door de muziekpers al vaak genoemd. De beschrijving past hem als een jas, maar ideale schoonzonen zijn ook een beetje saai.

Radiovriendelijke gitaarpop

De 29-jarige Ezra brak negen jaar geleden door met het aanstekelijke Budapest. Dat succes deed hij in 2018 dunnetjes over met nummer 1-hit Shotgun. ‘Dunnetjes overdoen’ mag u in dit geval letterlijk nemen. Inmiddels heeft de Brit drie albums vol radiovriendelijke, vlotte gitaarpop op zijn naam staan. Van artistieke ontwikkeling is nauwelijks sprake, maar vorig jaar werden Anyone For You (Tiger Lily) en Green Green Grass opnieuw hits. Ze hadden zo op zijn debuutplaat gekund.

Wie goed oplet, hoort achter de vrolijke deuntjes soms teksten over zijn mentale gesteldheid. Ezra heeft een vorm van een obsessief-compulsieve stoornis. ‘It’s never been this way before / Shut down by anxiety’ (‘Zo was het nooit eerder/ afgesloten door angst) zingt hij in Get Away. En in Gold Rush Kid, de titelsong van zijn nieuwe album en tournee: ‘I want a vacant mind’ (‘Ik wil dat mijn hoofd leeg is’).

Inwisselbaar

Maar in de meeste liedjes staat, al drie albums lang, het thema reizen centraal. Dat begon met Budapest, in de Ziggo Dome passeren ook Barcelona en Manila de revue. (Gemiste kans dat Blind Man in Amsterdam niet op de setlist staat.) Zelfs met minder stadsnamen-als-titels zouden de liedjes op den duur inwisselbaar worden. Al is er in het middenstuk ruimte voor rustigere nummers. Het akoestisch gespeelde Hold My Girl – een schuifelmoment bij uitstek – springt eruit. Maar daarna kakt het vrij lang in. De lange stiltes tussen de songs helpen niet.

Pas bij Paradise krijgt het publiek écht een frisse stoot energie. Maar dat is bijna aan het eind. Aan Ezra’s inzet ligt het zeker niet. Evenmin aan zijn volle stem, die net zo goed klinkt als op de plaat. Maar het is allemaal zo ontzettend binnen de lijntjes, dat het lastig is anderhalf uur geboeid te blijven. Op een zonovergoten festivalweide zou dat al beter lukken. Maar voor een grote, donkere concertzaal is Ezra’s muziek niet gemaakt.