Hunkerende Parijzenaren en barbarij in Oekraïne: dit zijn onze film- en serierecensies van deze week

Oekraïne was tachtig jaar geleden net zo’n gruweltoneel als nu, laat de documentaire Babi Yar zien ★★★★★

Het is juli 1941. De Oekraïense stad Lviv is bezet door Duitse troepen. Doden worden op elkaar gestapeld. Mensen worden met stokken geslagen. Een vrouw wordt aan haar haren over straat gesleurd. Tussen de menigte staan een naakte man en vrouw. Er klinkt gelach. De schofterigheid. De barbarij. Maar wat in juni en juli 1941 in Lviv gebeurt, is nog maar de opmaat voor wat de nazi’s op 29 en 30 september van datzelfde jaar in Kiev aanrichten.

In het Babi Jar-ravijn in het noordwesten van de Oekraïense hoofdstad worden 33.711 Joden door de nazi’s doodgeschoten. In Babi Yar. Context, de even belangwekkende als schokkende nieuwe documentaire van de Oekraïense regisseur Sergei Loznitsa, wordt de historische massa-executie gereconstrueerd aan de hand van niet eerder vertoond archiefmateriaal.

Extra schokkend is dat wat de nazi’s tachtig jaar geleden deden in wat toen Sovjet-Oekraïne heette, nu door de Russen wordt aangericht. Je ziet in de documentaire hoe steden worden vernietigd en met veel bloedvergieten ingenomen. Wat eerst een gewone stad was met trams en auto’s en vrouwen in witte jurken, is het volgende moment een ruïne. Er zijn beelden van doden, met de handen vastgebonden op de rug, zoals ze nu ook uit Oekraïne komen. Beelden van brandende huizen, ontredderde bewoners. Je kunt de beelden van toen en nu over elkaar heen leggen, het is beangstigend.

Lees de hele recensie van Belinda van de Graaf.

‘Les Olympiades’ is een Parijse zedenschets vol hunkerende millennials ★★★

Na onder meer een explosieve gevangenisfilm (Un Prophète), een vluchtelingendrama (Dheepan) en een western (Les frères Sisters ) heeft de gelauwerde Franse regisseur Jacques Audiard met Les Olympiades zijn zinnen gezet op de romantische grotestadsfilm. Als liefhebber van Eric Rohmers klassieker Ma Nuit Chez Maud (1969), waarin een man en een vrouw een nacht lang praten over liefde en seks zonder zelf tot de daad te komen, besloot hij dit gegeven voor zijn moderne Parijzenaars om te draaien.

Emilie, een gesjeesde student die in een callcenter werkt, heeft eerst seks met haar nieuwe huisgenoot Camille, daarna beginnen ze pas te praten. Als Camille, een leraar Frans die in de avonduren aan zijn proefschrift werkt, een maand later aanpapt met Nora, kan hij zijn geluk niet op. Pas later zal blijken dat het vrijen niet wil vlotten en het praten evenmin. De levens van de jonge Parijzenaars grijpen losjes in elkaar, als in een mozaïekfilm. De zwart-wit fotografie geeft het relationele gerommel daarbij een tijdloze indruk; het hunkeren naar liefde en vriendschap in de grote stad blijkt van alle tijden.

Lees hier de hele recensie van Belinda van de Graaf.

Van achterstandswijk tot Ajax: I Am Zlatan is een kostelijke film over de opmars van een stervoetballer ★★★★

Louis, de documentaire over Louis van Gaal, krijgt in de bioscoop gezelschap van I Am Zlatan. Verrassend is dat het geen documentaire is over de Zweedse stervoetballer Zlatan Ibrahimovic, maar een speelfilm. I Am Zlatan is gebaseerd op de gelijknamige autobiografie uit 2011 die Ibrahimovic schreef met de Zweedse auteur David Lagercrantz. De film, die inmiddels instemmend door Ibrahimovic is ontvangen, is het coming-of-ageverhaal van een jongetje dat aanvankelijk voor galg en rad opgroeit in een achterstandswijk in Malmö, als zoon van een Bosnische vader en een Kroatische moeder.

Het verhaal van Zlatans moeilijke jeugd, waarin scoren op het voetbalveld de enige kans op glorie is, wordt soepeltjes afgewisseld met zijn Ajax-tijd onder Ronald Koeman, een bijrolletje van Gijs Naber. Helemaal lekker loopt het aanvankelijk niet. Zlatan zit met een Gucci-jas in zijn Porsche, terwijl ze bij Ajax teamspel van hem willen, respect en discipline. Aardig is dat de film laat zien dat zijn weg naar de top met vallen en opstaan gaat, want ja, Zlatan is obstinaat, hij kampt met woede en onrust die hij moet zien te kanaliseren. Tegelijkertijd vormen ze zijn karakter en zijn motor.

Lees hier de hele recensie van Belinda van de Graaf.

Feestelijk weerzien met de intens fatsoenlijke wereld van Downton Abbey ★★★★

Huwelijk, dood, geboorte: de cyclus van het leven komt onverbiddelijk voorbij in de tweede film naar de successerie Downtown Abbey. Zes seizoenen waren de beslommeringen te volgen van de upstairs en downstairs bewoners van een immens landhuis in groen glooiend Yorkshire. Voor de fans is het een feestelijk weerzien met de intens fatsoenlijke blauwbloedfamilie Crawley en hun devote personeel.

Scenarist Julian Fellowes gunt alle geliefde personages hun momentje en verenigt ze, zoals dat gaat, op de schakelmomenten van het leven. Een lach, een traan en weer verder. En ondertussen denken de fans: waarom niet de serie hervatten?

Lees hier de hele recensie van Remke de Lange.

Hartveroverende slechteriken maken van The Bad Guys een energieke familiefilm ★★★★

Ze zijn slecht, heel slecht. In een restaurant hoeven ze niet eens te betalen, zo bang is iedereen voor ze. Wolf, haai, tarantula, slang, piranha: wie ziet ze niet liever gaan dan komen? Begrijpelijk, dat deze verstotelingen in de criminaliteit terecht zijn gekomen. Uit de geestige openingsscènes van DreamWorks’ nieuwste animatiefilm blijkt met hoeveel gemak de zelfverklaarde bad guys (‘wees slecht of ga weg’) de bovenwereld op z’n kop te zetten.

Dat is het heerlijk maffe gegeven van een energieke familiefilm naar de jeugdboeken van Aaron Blabey, met een helder verhaal, lekker veel actie en kolderieke grappen. De animatiestudio van Shrek en Madagascar heeft er een handvol hartveroverende wezens bij die een sympathieke boodschap uitdragen: ga niet af op de eerste indruk.

Lees hier de hele recensie van Remke de Lange.

Captives is een tamme film over een ziek politiek systeem ★★★

Is het laf van een Hongaarse regisseur om te waarschuwen voor een totalitair regime met een verhaal dat zich zeventig jaar geleden afspeelt? Terwijl ook Orbáns regime allerlei trekken vertoont van een autocratisch systeem dat afwijkende meningen niet tolereert en de vrijheid van informatie ernstig beperkt? Of wil Kristóf Deák op een omfloerste manier juist wél iets over het hedendaagse Hongarije zeggen?

Lees hier de hele recensie van Ronald Rovers.

Verhalen zat in het vrouwenwielrennen, maar The Run Up neemt te weinig tijd om het uit te leggen

Het probleem van bijna elke wielerdocumentaire is dat het wielrennen moeilijk in beeld te brengen is. Elke dag heeft elke deelnemer aan een koers een uniek verhaal. Dat zijn er zo’n 170 in totaal. Het was een van de redenen waardoor het eerste seizoen van de The Run Up-serie, vorig jaar, moeilijk te volgen was. Er werden te veel rensters voorgesteld, waardoor de afleveringen in voor een wielerleek onbegrijpelijke brokken uiteenvielen. Wie is die persoon? Wat doet zij nu exact om de beste te worden?

Dit jaar is daarvan geleerd. In plaats van drie zijn twee ploegen gevolgd. Er is over een langere tijd gefilmd, niet alleen in de laatste week voor een koers. Alleen blijft het euvel bestaan. Er zijn te veel karakters op te weinig tijd, over een te breed onderwerp. Een ander probleem voor de serie is alleen dat er niet genoeg geld beschikbaar is om de sport langer te belichten dan nu wordt gedaan. Het zijn kleine inkijkjes die worden gegeven, maar daarin kunnen nooit alle aspecten van de sport worden beschreven. Alsof er een cameraploeg twee dagen op uw werk komt, om in een kwartier alles te beschrijven wat u uitvoert. Het is zonde, want er zit ook in wielerdocumentaires over vrouwenteams zeker potentie.

Lees hier de hele recensie van Kick Hommes.