Hiske Dibbets maakt indruk met nuchtere getuigenis over leven met de dood op de hielen

Hoe leef je als je geen toekomst meer hebt? Als Hiske Dibbets hoort dat ze ongeneeslijk ziek is heeft ze geen lijstje van reizen die ze nog wil maken of sterrenrestaurants waar ze wil eten, wel een oneindige lijst van gewone dingen die ze al vaker deed en nog eens wil doen, en daarna nog eens, ‘als een oneindige herhaling’ die de verandering tegengaat.

En ze wil schrijven. Eerder publiceerde ze een goed ontvangen verhalen bundel en twee romans, maar het gebrek aan verdiensten en enkele jaren manuscripten verstouwen als redacteur bij Prometheus – waar ze hier geestig verslag van doet – zorgde ervoor dat ze het schrijven staakte.

Nu is ze 53, heeft uitgezaaide endeldarmkanker, en krijgt een ziekmakende chemokuur om haar leven te verlengen. Hoop gloort als ze via via hoort over een vrouw met dezelfde diagnose die toch geopereerd kon worden en nu, zeven jaar later, nog leeft.

Fossiel in een steenlaag

Dibbets heeft een liefdevolle relatie met man, dochter, moeder, en een in haar jeugd gelukkige maar nu gecompliceerde verhouding met haar vader (kunstenaar Jan Dibbets). Tijdens bestraling en chemokuren wordt ze bestormd door herinneringen aan het voorbije leven. Ze onderzoekt ze en schrijft ze op, in wat uitgroeit tot een indrukwekkend nuchtere getuigenis van een ziekteproces; en een, zoals ze het zelf noemt, afdruk van haar leven, als ‘een fossiel in een steenlaag’.

Hiske Dibbets
Niet niks
Een jaar met de dood op mijn hielen.
Balans; 231 blz. € 20