Het zoveelste pijnlijke inkijkje in het leven van prinses Diana

Spencer
Regie: Pablo Larraín. Met Kristen Stewart, Sally Hawkins en Timothy Spall.
★★★

Ze komt het beeld in gezoefd in een Porsche Convertible. Haren in de wind. Prinses Diana is op weg naar Sandringham House, het buitenverblijf van de Britse koninklijke familie in Norfolk. Volgens traditie zal ze er de kerstdagen doorbrengen en bij elke maaltijd een andere betoverende jurk dragen met bijpassende parels.

Maar traditie is juist iets waar Diana genoeg van heeft (‘the holy sandwiches!’), in het tiende jaar van haar op springen staande huwelijk met Prins Charles. Vandaar dat ze zich niet zoals de andere familieleden met veel ceremonieel laat voorrijden in een statige Bentley, maar zelf achter het stuur is gekropen van een sportwagen.

Het gekke is dat ze het landschap aan de Engelse oostkust kent, ze is er geboren en getogen, maar onderweg toch verdwaalt. Het komt de Chileense regisseur Pablo Larraín van pas om haar dolend op te voeren. Diana dwaalt in een mengeling van woede en verdriet rond in een huwelijk met een prins die van een ander houdt. Ze is op de tast in een stijve, koude familie die ter ontspanning op fazanten jaagt.

Die kilte hangt in de lucht. Het thriller-achtige landgoed is onverwarmd. De enigen die blij zijn haar te zien, zijn haar zoontjes William en Harry. De chefkok en de kleedster zijn ook aardig. In de rol van de laatste, gespeeld door Sally Hawkins, gaat een hele wereld schuil. Maar de prins, die denkt aan zijn Camilla. En de koningin, die is vooral verkikkerd op haar dwerghonden. Geen wonder dat ze op een ontsnapping zint.

‘Een fabel gebaseerd op een waargebeurde tragedie’

‘Een fabel gebaseerd op een waargebeurde tragedie’, met die omschrijving begint Spencer, het zoveelste pijnlijke inkijkje in het leven van Prinses Diana die ons ook 24 jaar na haar dood op 36-jarige leeftijd blijft beroeren. Diana zou dit jaar 60 zijn geworden. De film is vernoemd naar haar meisjesnaam Spencer, en zit vol zoete herinneringen aan haar jeugd.

Maar Spencer is dus niet zomaar een biopic. Larraín die eerder de levens van Jackie Kennedy en Pablo Neruda onder de loep nam en het surrealisme niet schuwde, voert een geest op in de gedaante van Anna Boleyn, de onthoofde 16de eeuwse koningin. Aardig gevonden, die vergelijking, maar in de film slaat het spook niet echt aan.

Het mooiste aan het drama is de Amerikaanse actrice Kristen Stewart als Diana. Het kapsel, de oogopslag, de zachte, witte huid en de jurken en mantelpakjes die haar allemaal even beeldig staan. Kristen Stewart is een actrice die het kleine, minimale acteren tot kunst heeft verheven en die door cameravrouw Claire Mathon (denk aan Céline Sciamma’s Portrait de la Jeune Fille en Feu) in al haar mysterieuze betovering is vastgelegd.

Heel jammer dat ze in de film vooral de slachtofferrol toebedeeld heeft gekregen. We gaan van boulimia naar automutilatie en terug. De symboliek van de gouden kooi ligt er dik bovenop, met het prikkeldraad, de dichtgenaaide gordijnen tegen paparazzi en het vogeltje waarmee ze buiten praat.