Het kalme, zachtmoedige drama Nobody has to Know heeft net iets te veel stiltes

Nobody has to Know
Regie: Bouli Lanners
Met Michelle Fairley, Bouli Lanners
★★★

Het kalme, zachtmoedige drama Nobody has to Know heeft twee visuele magneten: de glooiende graslanden van het Schotse eiland Lewis. En het gezicht van Bouli Lanners. De Waalse regisseur heeft een goed oog voor landschappelijke uithoeken met bewoners die een beetje vergeten lijken. De ouderloze tienerjongens in Les Géants, de premiejagers op zoek naar een mobieltje in Les Premiers les Derniers: ze rommelen wat aan in een eigen universum.

Zo ook Phil (Lanners), een Belgische landarbeider die fysiek buitenwerk verricht voor een Schotse boer. Wanneer Phil een beroerte krijgt, ontfermt een lokale vrouw zich over hem. Millie (Michelle Fairley), al evenzeer een eenling binnen de vrome gemeenschap die zich wekelijks voor ernstige preken verzamelt in een houten kerkje. Ze hadden een geheime affaire, vertelt ze Phil. Die herinnert zich daar niks van. Hij bewoont een huisje met een flinke lp-verzameling en een rijst-met-krentenhond die hem niks zegt. De mensen op de foto’s kent hij ook niet.

Lanners als ontwortelde man zonder geheugen is een mooie verschijning, met rode wangen, volle grijze baard en een volgetatoeëerd lijf dat hij onbesuisd in de golven gooit. In zijn stille blikken kun je van alles lezen. Ontreddering, berekendheid. Herinnert hij zich meer dan hij beweert?

In zijn eerste Engelstalige film laat Lanners twee eenzame zielen om elkaar heen draaien in een landschap dat tot stilte maant. Is het niet vanwege z’n schoonheid, die cameraman Frank van den Eeden met schilderachtig tegenlicht weet te vangen, dan is het wel omdat er maar zo weinig mensen zijn.

Toch zet Lanners het zwijgen iets te makkelijk in voor dramatisch effect, waar zijn scenario de personages meer profiel had mogen geven. Het is dat hij met zijn ingehouden tegenspeelster zo’n mooi setje vormt, dit romantische mysterie laat zelf geen verpletterende herinnering achter.