Giddens’ zang is van bijna onaardse schoonheid

POP
Rhiannon Giddens
They’re Calling Me Home (Nonesuch)
★★★★

De Amerikaanse singer-songwriter Rhiannon Giddens en de Italiaanse multi-instrumentalist Francesco Turrisi wonen beiden in Ierland. Toen ze door de lockdown thuis kwamen te zitten en niet meer op tournee konden, besloten ze hun tweede gezamenlijke album op te nemen. They’re Calling Me Home is de opvolger van There Is No Other uit 2019 en een muzikale mijmering over het thema ‘thuis’. Daarbij was de heimwee naar hun geboortelanden een belangrijke bron van inspiratie, hoewel het duo ook enkele Ierse liedjes toevoegde aan de plaat.

Zo biedt They’re Calling Me Home een mix van Ierse klanken, Amerikaanse traditionele folkpop en Italiaanse muziek. Toch klinkt They’re Calling Me Home als een logisch geheel, vooral omdat alle songs eenzelfde ingetogen en licht weemoedige sfeer meekregen. Een andere verbindende factor is de uiterst sobere, bijna kale, instrumentatie. De banjo en drums spelen een hoofdrol en krijgen incidenteel gezelschap van strijkers en diverse blaasinstrumenten.

Deze aanpak heeft uiteraard als doel alle aandacht te laten uitgaan naar de vocalen van Giddens, die weer eens laat horen over een stem als een kristalhelder bergbeekje te beschikken. Zo brengt ze een indrukwekkende versie van de Amerikaanse traditional I Shall Not Be Moved en is haar zang in het nummer When I Was in My Prime van een bijna onaardse schoonheid.