Elke scène overtuigt in familiedrama ‘Mes frères, et moi’

Mes frères, et moi
Regie Yohan Manca
Met Maël Rouin Berrandou, Dali Benssalah, Judith Chemla
★★★★

Een ijzersterk debuut van de jonge Franse filmmaker Yohan Manca, deze weerbarstige zomerse vertelling over de veertienjarige Nour die in een buitenwijk van Montpellier opgroeit te midden van drie oudere en vooral ruwere broers. Sterk en weerbarstig omdat de film zich verzet tegen de clichés van de banlieues en nergens het drama overdrijft. Terwijl de film kans genoeg heeft om dat te doen.

De komma in Mes frères, et moi staat daar niet voor niets. Nour is anders. Omdat hun overleden vader aria’s zong om hun moeder te versieren, is bij Nour een liefde voor zang ontstaan, ook al heeft hij geen idee wat hij daar mee aan moet. Als hij voor straf op een school klusjes moet doen, ontfermt de zangdocente zich over hem. Maar niets gaat hier vanzelf, ook daarin is de film weerbarstig. Zijn drie oudere broers hebben niets met opera en laten Nour als pizzakoerier werken. Op zich niet vreemd want de rekeningen moeten betaald worden en moeder ligt al maanden op bed, stervende.

Dit is geen film over een talent dat ontdekt wordt en tot bloei komt. De film blijft ver verwijderd van goedkope romantiek. Het is ook niet zo simpel dat obstakels overwonnen worden. Voor Nour is er een kans op een andere toekomst. Misschien. Wie weet. Dat is de kracht van Mon frères et moi: dat ‘misschien’.

Ondertussen laat Yohan Manca zelfs een uitstekende acteursregie zien waardoor elke scène overtuigend werkt. Dit is een film die de realiteit van z’n personages recht in de ogen ziet.