Eerste zomerliefde aan Falcon Lake, met een thrillerrandje

Falcon Lake
Regie: Charlotte Le Bon
Met Joseph Engel, Sara Montpetit
★★★★

In een meer, bij schemer, drijft een lichaam. Een lijk? Of een zwemmer? In haar speelfilmdebuut weet de Canadese Charlotte Le Bon al met het openingsbeeld precies de ambigue sfeer te vatten die haar film bijzonder maakt. Met een onbestemd gevoel begin je aan een film die op het oog vooral een coming of age-verhaal wil vertellen.

Bastien, ‘bijna veertien’, arriveert met zijn ouders in hun zomerhuis bij een meer in bosrijk Quebec. Eerst de mufheid uit het houten huis, dan kan de landerigheid beginnen.

Het is de zomer waarin Bastien zich misschien wel voor het eerst meer afzondert van zijn ouders. Die zijn druk met etentjes, praten over huizen en belastingen. Bastien gaat z’n eigen gang. Koptelefoon. Animaties kijken. Zak chips. Soms zijn kleine broertje op afstand houden. Zwemmen? Liever niet, daar heeft hij slechte ervaringen mee.

Daar schuurt het met Chloé, zestien, die samen met haar moeder ook ineens deel uitmaakt van het zomerse huishouden. Chloé is niet alleen ouder, ook ondernemender: roken, wijn pikken, naar feestjes gaan. En voortdurend het meer in. Ze is wonderlijk geobsedeerd door een verhaal over een verdronken tiener.

Levensfase

Voormalig model Le Bon (1986), als actrice vooral actief in Frankrijk (te zien in onder meer Yves Saint Laurent en de serie Cheyenne & Lola), baseerde zich losjes op de graphic novel Une soeur van Bastien Vivès. Met twee jonge, voortreffelijke acteurs neemt ze ons mee naar die levensfase waarin je nergens bij lijkt te horen. Niet bij de tafellakens, niet bij de servetten. Bij de feestgangers dan? Bastien is zo’n jongen die zijn ogen liefst neerslaat. Maar met Chloé in de buurt gaat zijn blikveld open. Op een wild feest met zelfverzekerder ogende jongeren zorgt hij voor een prachtmoment. Toch is hij te introvert, te bedachtzaam voor dit gezelschap.

Joseph Engel (eerder het zoontje in Louis Garrels L’Homme fidèle) is een groot plezier om naar te kijken als de ontluikende tiener die zich door een eerste verliefdheid laat aansporen stapjes te zetten. De wereld in, het water in. Bastien en Chloé gebruiken elkaar een beetje, zoals tieners dat doen: nieuwsgierig naar seksuele ervaring. Tegelijkertijd allebei o zo kwetsbaar. Dat maakt hun contact ook warm. Le Bon weet het secuur en in alle rust te verbeelden. Een intieme scène in een verduisterde badkamer getuigt van grote gevoeligheid.

En toch. Zo’n meer bij nacht, bos eromheen. Het tragische verhaal waar Chloé op blijft terugkomen. Een filmposter van Psycho aan de zoldermuur. Heerlijk speels vlecht Le Bon thrillerelementen door het alledaagse voor een extra laag. Haar scenario lijkt simpel. Pas achteraf zie je hoe vernuftig het in elkaar zit.