Een rake vorm voor een actueel verhaal over de rol van geld

‘Schaapjes op het droge’
Wunderbaum
Gezien 1 februari 2020 in TR Witte de With Rotterdam
★★★★☆

“Omdat ik heel graag met jou wilde spelen!”, roept actrice Wiene Dierickx in wanhoop uit tegen vriendin en collega Maartje Remmers.

Met hun collectief Wunderbaum maken ze een theaterbewerking van ‘Schäfchen im Trockenen’, de prijswinnende roman uit 2019 van de Duitse Anke Stelling.

Ze zitten met verwarde blonde pruiken scheef op hun hoofd aan tafel, in een woonkamer waarin alles uit de kringloopwinkel komt. De boel staat kriskras door elkaar, de vrouwen zijn moe en oververhit. Vlak boven hun hoofden hangt een enorme lichtbak in de vorm van een bliksemschicht. De vraag was, na een lang gesprek dat ontaardde in ruzie, waarom ze eigenlijk samen een voorstelling maken.

De twee actrices spelen beiden hetzelfde personage. Dierickx en Remmers zetten identieke pruiken op, maar ze blijven twee verschillende vrouwen. Ze zijn zichzelf en ze zijn Resi, moeder van vier, schrijver zonder vast inkomen. En naarmate Resi meer worstelt met haar omstandigheden, lopen de verbale spanningen op tussen de twee.

De makers laten zien dat zij met veel van dezelfde problemen zitten als hun personage: slecht betaald veeleisend werk, hoge lasten en een jong gezin.

Maar door met twee spelers dezelfde rol te spelen, geven ze ook aan hoe de dilemma’s waar Resi voor staat haar splijten.

Een voorbeeld: Resi is uit haar vriendengroep verstoten, nadat ze een kritisch artikel schreef over het kapitale pand in de binnenstad dat de economisch succesvolle vrienden gezamenlijk bouwden en bewonen. Zij had er ook kunnen wonen. Maar dan had ze geld moeten aannemen van een van hen.

Het aanbod maakt dat zij zich schaamt tegenover vrienden die ze al haar hele leven kent. Die wel geslaagd zijn, in financieel opzicht. Maar had ze het wel aangenomen, dan was ze evengoed een buitenbeentje, want de enige die geen eigen kapitaal inbracht. Ze had nooit gedacht dat geld zo allesbepalend zou zijn.

Echtgenoot Sven wordt vertolkt door acteur en cellist Harald Austbø. Hij vult zijn rol in met vindingrijk muzikaal spel en dat werkt. De bonkige, eigenzinnige muziek tilt het stuk boven de taal uit. Bijvoorbeeld in een wondermooie, troostende scène tegen het einde. De huur loopt af, ze moeten hun huis uit. Na al het praten en vechten vallen ze stil. Resi ligt aan zijn voeten op de vloer en bespeelt de snaren van zijn cello met haar blote voet. Hij maakt gekwelde tonen door zijn vingers over de hals van de cello te laten lopen. Ze dansen. Daarna verhuizen ze naar een achterstandswijk. Wunderbaum vindt een rake theatervorm voor dit actuele verhaal.

Lees ook:

Saai maar subliem theater over existentiële leegte

Theater Wunderbaum, Superleuk, maar voortaan zonder mij