Ed Sheeran, de golden retriever onder de singer-songwriters, stapt opnieuw in zijn mierzoete valkuil

Popjournalist Jasper van Vugt tipt het belangrijkste album van de week, en nog vier platen die je niet mag missen.

Ed Sheeran
Subtract
★★★

Het vijfde album van de Engelse singer-songwriter Ed Sheeran wordt aangekondigd als ‘zijn meest persoonlijke album ooit’. Een dergelijke aankondiging is een van de meest gebruikte verkooptrucs in de popmuziek en moet een sterke plaat suggereren. In het geval van Subtract, de laatste in zijn reeks naar rekenkundige bewerkingen vernoemde albums, is er wat te zeggen voor die aanprijzing.

In februari 2022 overleed zijn goede vriend Jamal Edwards, bij zijn zwangere vrouw Cherry Seaborn werd kanker geconstateerd en hij werd aangeklaagd wegens vermeend plagiaat. Die gebeurtenissen hadden hun weerslag op Sheeran, die de muziek aangreep om zijn verdriet en onmacht te vertalen in liedjes. Het resultaat is Subtract, volgens Sheeran het eerste album waarvoor hij zich niet niet afvroeg of zijn fans het leuk zouden vinden en dat hij puur voor zichzelf maakte.

De fans kunnen gerust zijn: ook Subtract zal niemand tegen de haren instrijken. De vreselijke gebeurtenissen in zijn leven boden hem de mogelijkheid een van de meest gehoorde punten van kritiek op zijn muziek aan te pakken: die blijft oppervlakkig en kent weinig emotionele diepgang. Hulp kreeg hij van de Champions League onder de producers en songschrijvers in de pop: legendarisch hitschrijver Max Martin, Aaron Dessner (gitarist en producer van The National, maar ook van Taylor Swift) en Fred Again.

Grote veranderingen zijn er echter niet, al valt op dat veel liedjes a capella beginnen. Vergeleken met voorganger = kent Subtract een ingetogener productie. Dessner strooit op gepaste momenten met aanzwellende strijkers en pianomelodieën.

Toch is Subtract vooral én onmiskenbaar Ed Sheeran. Dat is zowel een vloek als een zegen voor de golden retriever onder de singer-songwriters. Tegenover het kalme Borderline, dat drijft op een mooie pianomelodie, het speelse Dusty of de fraai gezongen, Keltische afsluiter The Hills of Aberfeldy staan meerdere liedjes waarop hij in zijn bekende valkuil stapt: mierzoete liedjes vol platgetreden paden en tekstuele platitudes waarin altijd hoop is.

Beste voorbeeld is de gevoelige tranentrekker Life Goes On met zijn zalvende strijkers en clichématige tekstregels. Hoe ambachtelijk gemaakt Subtract opnieuw ook is en hoe oprecht de gevoelens, nieuwe perspectieven of invoelbare pijn biedt Sheeran opnieuw nauwelijks.

Ook geluisterd

Fatoumata Diawara – London KO

Mocht er nog een aanbeveling nodig zijn na eerdere geslaagde albums van deze Malinese Grammy-genomineerde: Damon Albarn (Gorillaz, Blur) produceerde de helft van deze clash tussen Londen en Bamako. Dat levert in traditie gewortelde afropop op die swingend, kosmopolitisch en modern klinkt.

Brian Eno & Fred Again.. – Secret Life

Verrassingsrelease: elektronicapionier (Eno) en de heetste naam in elektronische muziek (Fred Again..) werken samen. Die laatste blijft maar raak schieten en kent ondertussen zijn plek naast de meester; Secret Life is in de eerste plaats een echt ambientalbum, dat uitstekend past in het oeuvre van Eno.

Jessie Ware – That! Feels Good!

Wat een heerlijke plaat, deze vijfde van de Engelse zangeres Jessie Ware. Ze gaat hier vol voor de seventies, met warmbloedige disco, die ergens tussen Moloko en Earth, Wind & Fire in zit. Niet zo vreemd, met producer Stuart Price achter de knoppen, de man die disco al dik 25 jaar levend en modern houdt.

Durand Jones – Wait Til I Get Over

Na drie albums met The Indications grijpt Jones zijn solodebuut aan voor een blik op zijn gecompliceerde relatie met geboorteplaats Hillaryville, Louisiana. Dat doet hij op een heerlijke sound vol gospel, soul, rock en southern rhythm & blues.