Door Olivia Colman oogt de wankelende romance in ‘Empire of Light’ natuurlijk

Empire of Light
Regie: Sam Mendes
Met Olivia Colman, Micheal Ward
★★★

Altijd een plezier om naar te kijken, Olivia Colman. Ook in het weemoedige drama Empire of Light, dat zich afspeelt in een verwaaide Engelse badplaats. Colman is de energieke en tegelijk emotioneel wiebelige manager in de majestueuze art deco-bioscoop Empire, die betere tijden heeft gehad. Het zijn de jaren tachtig: het filmpubliek zit thuis met tv en video. Een deel van het gebouw met uitzicht op zee is verlaten. Op zolder wonen duiven. Het personeel lijkt een beetje aangespoeld.

Hilary heeft een moeilijke periode achter de rug wanneer ze met de jonge Stephen (Michael Ward) een nieuwe collega krijgt. Hun leeftijdsverschil mag aanzienlijk zijn, er ontstaat iets liefs seksueels tussen de twee.

Onhandige romance

Het is vooral Colman die deze onhandige romance zo natuurlijk en tegelijk kwetsbaar laat ogen. Haar blikken op de zwarte jongeman zijn een zacht mengsel van ongeloof, tederheid, moederlijkheid en simpele blijheid. Haar verbijstering over het grove racisme waarmee haar minnaar te maken krijgt is primair, bijna aards. Ze is breekbaar. Wanneer de zaal eindelijk eens vol zit voor een filmpremière die de directeur (Colin Firth) doet glimmen van trots, en Hilary onaangekondigd het podium opstapt, weet je dat er veel fout kan gaan.

De Britse Sam Mendes liet zich voor zijn eerste eigen scenario inspireren door een leegstaande bioscoop in Margate, Kent, om door dit sociaal realisme zijn filmliefde te verweven. De grandeur van een historische filmzaal, met dik dempend tapijt. Het gesjouw met zware filmblikken, alle trappen op naar de projectieruimte. Daar waar ‘statische beeldjes met duisternis ertussen’, zoals de operateur filmstroken omschrijft, hun magie krijgen. Licht en donkerte: dat zijn ook Hilary’s stemmingswisselingen, die ze eigenlijk met lithium in bedwang zou moeten houden.

Geen emotioneel geheel

Mendes, die zich met films als Revolutionary Road, Spectre en 1917 een beeldkunstenaar betoonde, zorgt met cameraman Roger Deakins (Oscar-nominatie) voor een steevast melancholisch namiddaglicht. Maar een sterke verhalenverteller is hij niet. Mentale pijn, maatschappelijke onrust en bioscoopnostalgie: het zijn losse elementen die geen emotioneel geheel gaan vormen. Ga de film zien voor Olivia Colman. En voor die fraaie bioscoop aan zee.