De nieuwe ‘Modiano’ is weer mooi op dezelfde wijze

Schrijft Patrick Modiano steeds zo’n beetje hetzelfde boek? Het is langzamerhand een vertrouwde, en ook wel voor de hand liggende vraag. Vooral de latere romans van de Nobelprijswinnaar hebben menigmaal ongeveer hetzelfde stramien en formaat, en de ingrediënten zijn Modiano’s grote en trouwe lezersschare maar al te vertrouwd: een schrijvende hoofdpersoon die de betekenis probeert te achterhalen van gebeurtenissen uit zijn verleden, Parijs als decor, cafés beklant door schimmige mensen, vaak met intrigerende namen, louche ­figuren uit de collaboratie of, ­zoals Modiano’s vader, de zwarte handel in de Tweede Wereldoorlog, de kostschool die de schrijver ­bezocht.

Maar steeds, ook nu, weet Modiano zich te vernieuwen, te versoberen, nog meer ongezegd te laten en nog meer te suggereren met het schijnbaar simpele, maar loepzuivere proza waarvan hij het geheim heeft. Sommige personages duiken op in verschillende boeken, krijgen meer reliëf of worden mysterieuzer.

Zo ook in deze nieuwe roman, die onder meer zijn hoofdpersoon deelt met De horizon. Voor de lezer heeft Chevreuse bovendien een fraaie, thrillerachtige ontknoping in petto. Naast die als altijd onweerstaanbare, gedempte toon is het dit discrete web van tussen de boeken geweven draden dat aan Modiano’s oeuvre eenheid en charme geeft.

Patrick Modiano
Chevreuse
Uit het Frans vertaald en van aantekeningen voorzien door Maartje Elzinga.
Querido; 174 blz. €20