De eigenzinnige romkom Ich Bin Dein Mensch wordt steeds beter

Regie Maria Schrader
Met Maren Eggert, Dan Stevens
★★★★

Het eerste gesprek tussen Tom en Alma verloopt wat eigenaardig. “Je ogen zijn als bergmeren waarin ik wil verdrinken”, zegt hij. Alma trekt er een vies gezicht bij. “Wat is je favoriete gedicht van Rilke?”, vraagt zij. “Wat is de zesde regel van dat gedicht? De voorlaatste letter? Hoeveel is 3.587 maal 982 gedeeld door 73?”

Alma plaagt Tom een beetje. Ze weet ook nog steeds niet zeker of ze verder wil met het experiment. Om haar perfecte man te vinden heeft ze alles over zichzelf wat maar relevant kan zijn aan een bedrijf gegeven, dat er vervolgens een robot mee heeft gebouwd: Tom. Alleen is Tom nog niet perfect. Daarvoor moet hij drie weken intrekken bij Alma. Zij weet het zo net nog niet, maar ze heeft al zoveel in het experiment geïnvesteerd dat ze deze laatste stap ook maar zet. Plus: haar baas bij de universiteit dringt wel heel erg aan om het experiment te voltooien.

Dan moet Tom alleen wel ophouden met dat ‘ogen als bergmeren om in het verdrinken’. Of perfecte ontbijtjes maken. Of rozenblaadjes in de badkamer strooien en zichzelf naakt bij kaarslicht over de rand draperen. Of, nou ja, eigenlijk doet Tom sowieso wel heel erg z’n best om het haar naar de zin te maken. Alma heeft liever tegengas. En minder perfectie, ook al had ze daar zelf om gevraagd. En kan hij niet eens gewoon dingen fout doen, zoals alle andere mannen? “Dat is precies waarom ik hier ben”, concludeert Tom nuchter. “Om mijn algoritmes steeds beter op je af te stemmen.”

Het knappe van Maria Schraders eigenzinnige romkom is dat de film Toms algoritme volgt. Dus als Tom nog in de eerste helft nog niet gefinetuned is en slechte grappen maakt, schuurt de film ook en probeert dat niet te verhullen door Alma wel goeie grappen te laten maken. De film respecteert in die zin z’n personages. Als Tom later beter gaat begrijpen hoe Alma in elkaar steekt, wordt de film ook beter. De film groeit net als wij en net als z’n personages in z’n verhaal. Dat is lef hebben, want zo loop je als maker het risico dat kijkers voortijdig afhaken.

Maar er is nog meer moois. De Britse acteur Dan Stevens (Downton Abbey) laat mooi zien hoe een perfecte robot een mens speelt. Maar het is vooral het fijnzinnige, ietwat weerbarstige acteren van Maren Eggert die als Alma hier de show steelt. Je krijgt het gevoel dat je recht haar ziel in kijkt. Ze won er op de Berlinale de (genderneutrale) acteerprijs mee.