‘Cocaine Bear’: overpeinzingen van een eenzame cokesnuivende beer

Cocaine Bear
Regie: Elizabeth Banks
Met Ray Liotta, Kerri Russell, Margot Martindale
★

Cocaine Bear wil heel graag camp zijn. Echt heel graag. Maar in echte camp zit iets oprechts en iets speels en vaak zelfs iets liefdevols. Een campstatus moet groeien. Cocaine Bear leent van jaren tachtig b-films met synthesizersoundtracks maar doet dat berekenend. Want Cocaine Bear wil die campstatus nu meteen. Tenminste, laten we hopen dat de film met dat doel is gemaakt. Want als de rommelige montage, de doodbloedende scènes, de slechte dialogen en het bizar willekeurige inzetten van de soundtrack niet met dat doel in de film zitten, kan Elizabeth Banks het beter bij haar acteercarrière houden.

Wat allemaal niet wil zeggen dat je niet gewoon kunt genieten van de onzin. Gebaseerd op enkele feiten uit 1985 vertelt de film het verhaal van een beer die gedumpte pakketten cocaïne vindt en totaal doorgesnoven aan het moorden slaat. In werkelijkheid stierf de beer trouwens na het eerste pakket coke dat hij opvrat. Kleine verrassing: de Nederlandse actrice die als eerste wordt opgepeuzeld. Cocaine Bear is overigens geen horrorfilm maar er vliegen wel wat ledematen voorbij. De meeste bloederige taferelen vinden net buiten beeld plaats. Dus niet allemaal.

Suffe camerahoek, slechte dialogen

Wat betekent dat dan: rommelige montage? Het betekent dat de vaart voortdurend uit de film verdwijnt. Als in de ene scène de spanning wordt opgebouwd, loopt die in de volgende scène weg als de lucht uit een lekke band. Soms ligt het aan de suffe camerahoek die is gekozen, soms aan de slechte dialogen. Ondertussen lijkt de soundtrack de helft van de tijd voor een andere film gemaakt, als je luistert naar wanneer die te horen is en weer wordt weggedraaid.

In de Verenigde Staten is wat te doen over de twee kinderen in de film die cocaïne willen eten (maar het weer uitspugen) omdat ze stoer willen doen. Maar dat is nou net wél een waarachtige verwijzing naar een b-filmcultuur waarin met kinderen minder voorzichtig werd omgesprongen. Het is allemaal overduidelijk bedoeld met het oog op komisch effect. Alleen werkt die komedie bijna nooit. De regisseur kan zich verdedigen met het argument dat de film opzettelijk slecht wil zijn. Maar dat is te mager.

Blijft over: een cokesnuivende beer en een van de laatste rollen van acteur Ray Liotta. Hij is het laatste slachtoffer.

Lees ook:

Titanic blijft na 25 jaar nog altijd aangrijpend