Brendan Fraser als obese bankzitter doet in The Whale te veel zijn best om te ontroeren

The Whale
Regie: Darren Aronofsky
Met Brendan Fraser, Sadie Sink, Hong Chau
★★★

Het leven van Charlie speelt zich af op een paar vierkante meter. In zijn bescheiden appartement geeft hij schrijflessen. Online, en met de camera uit. Charlie is zo zwaar dat hij met een looprek bij zijn bed moet zien te komen. Valt er iets op de grond, dan heeft hij pech.

Met The Whale maakte Darren Aronofsky een trouwe, claustrofobische verfilming van het gelijknamige toneelstuk uit 2002 van Samuel D. Hunter. De film blijkt sinds de wereldpremière in Venetië vooral een triomf voor Brendan Fraser, ooit geliefd om de combinatie gespierd lijf en guitige blik (George of the Jungle, The Mummy). Het is even slikken om hem, geholpen door een fatsuit, te zien als triestige bankzitter met eetbuien, die niet één maar meteen twee pizza’s laat bezorgen.

Het enige bezoek dat Charlie krijgt is van goede vriendin Liz (Hong Chau in een sterke bijrol, net als Fraser genomineerd voor een Oscar) wier medische expertise van grote waarde zal blijken. Dan staat ineens Charlies tienerdochter (Sadie Sink) voor de deur. Jaren niet gezien, en zij is daar flink boos om. Ook klopt een zendeling aan, een bijbelvaste man die een project ziet in de kluizenaar. Als dan ook nog Charlies ex (een gastrol van Samantha Morton) binnenstapt, is de dramatische wervelwind in die besloten ruimte compleet.

Snik in de stem

Het is een mooie snelkookpanconstructie die in het theater vaak goed werkt. In handen van een filmmaker die van het grote gebaar houdt, wordt het verhaal daarentegen nogal log. Aronofsky verdeelde zijn publiek eerder met films als Requiem for a Dream, The Wrestler en Black Swan: melodrama’s met duistere kanten die door zijn acteursregie steevast intrigeren.

Dat doet The Whale ook, maar de conflicten, schreeuwpartijen en tragische geschiedenissen stapelen zich te hoog op. Het is een verhaal over zelfdestructie waar je als kijker een beetje hulpeloos bij staat. Fraser mag er met een snik in de stem veel aan doen om ons mee te krijgen, hij overtuigt beter op de momenten dat hij zich emotioneel naar binnen keert. En onbespied waant, met porno, en eten.