Bizarre vertelling over een droomhuis, een geheime doorgang en een leven dat nooit meer hetzelfde zal zijn

Incroyable mais vrai
Regie: Quentin Dupieux
Met Alain Chabat, Léa Drucker, Benoît Magimel, Anaïs Demoustier
★★★

‘U zult wel denken dat we gek zijn.” Marie en Alain zijn op doktersbezoek met een eigenaardig verhaal. Terwijl zij naar woorden zoeken, hopt filmmaker Quentin Dupieux heen en weer in de tijd. Het is een trucje dat hij zal herhalen in deze geestige film waarin mensen elkaar ‘ongelofelijke maar echte’ dingen vertellen: slimme montage zorgt ondertussen voor aangename extra spanning.

Het echtpaar heeft hun droomhuis gekocht. Een villa, eigenlijk iets te groot voor twee. Ze gingen overstag vanwege een architectonische bijzonderheid. Het huis heeft een geheime doorgang met een, zo zei de makelaar, ‘levensveranderende’ eigenschap. Marie (Léa Drucker) is geïntrigeerd, zelfs geobsedeerd. Alain (Alain Chabat) is meer bezig met zijn kantoorwerk en de relatie met zijn baas Gérard (Benoît Magimel). Wanneer die met zijn vriendin langskomt in het nieuwe huis, komt er een ander ongelofelijk verhaal op tafel: Gérard heeft zichzelf een elektronische piemel laten aanmeten. Ja, met verschillende standjes. Bestuurbaar met zijn mobieltje.

Existentialistische spiraal van menselijke vertwijfeling

De Fransman Dupieux, muziekproducent en dj, is de maker van absurdistische films vol liefdesbetuigingen aan Amerikaanse genrefilms. Rubber draaide om een gewelddadige autoband, in Deerskin zagen we de obsessie van een man met een jas van hertenleer. Met Incroyable mais vrai construeert hij een bizarre vertelling waarin binnen enkele minuten de hoofdpersonages door de doorgang zijn verdwenen. Inderdaad, hun leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Het is zo’n gegeven waar een scenarist als Charlie Kaufman (Being John Malkovich) zich in zou vastbijten voor een existentialistische spiraal van menselijke vertwijfeling.

Dupieux gaat sterk van start met zijn levendig vormgegeven sprookje over tijdreizen en de angst om het leven te zien vervlieden. Met de synthesizer tingeltangel-barok van Jon Santo op de geluidsband krijgt het huis in een buitenwijk iets onheilspellends. Een mooi effect, ook onder de zeker tien minuten aanhoudende montage waarin we zien hoe het ieder vergaat. Maar gaandeweg lijkt hij niet te weten hoe het verder moet. Dan is een slap einde een teleurstelling voor een film die juist lekker prikkelend van de grond kwam.