‘Aftersun’ is een magnifiek lofdicht op de zachtaardige vader

Aftersun
Regie: Charlotte Wells.
Met Paul Mescal en Frankie Corio.
★★★★★

Bladerend door een oud fotoalbum kun je je opeens weer een bepaalde sfeer herinneren, een bepaald gesprek, misschien de muziek die erbij klonk. Voor de Schotse regisseur Charlotte Wells was een fotoalbum uit de jaren negentig, toen ze als tienjarige op vakantie was met haar vader, een belangrijke inspiratiebron voor haar speelfilmdebuut.

In het magnifieke Aftersun, afgelopen weekend nog bekroond met de Bafta, Britse Oscar, voor het Beste Britse Debuut, komt die zomervakantie in de Turkse badplaats Ölüdeniz tot leven. De ouders van de elfjarige Sophie zijn niet meer samen. Sophie woont bij haar moeder, vandaar dat ze met haar vader Calum op vakantie gaat. Vader en dochter doen alles wat je in zo’n resort zoal doet: zwemmen, duiken, lezen, eten en luieren in de zon. Vader koopt een Turks tapijt. Dochter vermaakt zich met karaoke.

De vorm die Charlotte Wells ondertussen kiest is bijzonder. We treffen Sophie ook als ze twintig jaar ouder is en oude video’s bekijkt. Als kind maakte ze videodagboeken die nu, als volwassene, haar geheugen prikkelen. Zo is de film ook gemaakt, als een verzameling herinneringen, de ene keer scherp, de andere keer onscherp. Het voelt ook als een poging om de verloren tijd terug te halen, misschien beter te begrijpen.

Op de drempel van puberteit

Heel mooi zoals Charlotte Wells de elfjarige Sophie vangt, een tomboy-achtig meisje op de drempel van de puberteit en heerlijk energiek vertolkt door de debuterende Frankie Corio. Aandachtig volgt Sophie de iets oudere jongens en meisjes die drinken en flirten. Bij het zwembad heeft ze ineens een eerste zoen te pakken.

Calum, haar vader die soms wordt aangezien voor haar broer, zo jong is hij nog, is opmerkelijk lief en beschermend. Na de fantastische serie Normal People is het opnieuw een glansrol van de Ierse acteur Paul Mescal (27) die terecht is genomineerd voor de Oscar voor de Beste Acteur. In Mescals stem klinkt vaak een kleine aarzeling door, alsof woorden niet zonder gedachten komen.

In Aftersun zie je dat Calum 100 procent van zijn dochter houdt en er alles aan doet om haar een fijne vakantie te bezorgen. Ondertussen zie je hem zelf worstelen met het leven. Het is hartverscheurend. Wat het precies is, is ongewis. Waarschijnlijk is het een combinatie van dingen. Er is de suggestie van een ongelukkige jeugd, van pech in de liefde, van een man met een gevoelige, zachtaardige inborst.

Sophie kijkt als volwassen vrouw terug op de tijd met haar vader, probeert hem te begrijpen, mee te voelen. In de Turkse hotelkamer filmt Charlotte Wells een stapeltje boeken over tai chi en meditatie. Kleine aanwijzingen voor de verlossing die de vader zoekt. Heel mooi tenslotte zoals Charlotte Wells afgelopen zondag haar Bafta in ontvangst nam. Ze noemde haar film een elegie, een lofdicht op haar overleden vader.