Zo ingewikkeld is het niet om van de Tour een echte, eerlijke strijd te maken

De afgelopen weken heb ik vol verwachting over het presteren van 'onze' renners zitten kijken naar de Tour. Maar de strijd tussen de klassementsrenners liep telkens voorspelbaar af met een verschil van een paar seconden, met dank aan het Sky-treintje. Veel opgeklopte spanning dus en nauwelijks echte en eerlijke strijd van man tegen man.

Het probleem is dat de organisatoren, de sponsoren, maar vooral de teams zoveel mogelijk de koers willen beheersen en echte risico's voor henzelf willen mijden. De sportfans zien de wedstrijd liever exploderen. Maar ze laten zich iedere keer met een kluitje in het riet sturen, blij als ze zijn dat ze tenminste iets hebben om naar uit te zien en over te praten.

Deze sport zou zoveel beter kunnen. Hier zijn drie voorstellen die van de Tour meer dan een commercieel gebeuren zouden maken.

Schaf de oortjes af en maak van koersinstinct, vrijbuiterij en toeval weer relevante factoren die het beheersen van de koers een stuk moeilijker maken. De oortjes zorgen voor een soort gps-feedback in de etappe. Dat biedt voor een sterke ploeg als Sky de mogelijkheid om bijna meter voor meter hun wattages en het effect ervan te kunnen controleren, als waren ze in een laboratorium.

Maak nieuwe afspraken over de grootte van de ploegen, bijvoorbeeld zeven renners, eventueel met invallers voor geblesseerden die de Tour moeten verlaten, zoals columniste Marijn de Vries suggereerde. Liever nog, of tegelijk, zou een commissie moeten kijken hoe te verhinderen dat bepaalde ploegen met machtige sponsoren alle klimmers kunnen wegkopen zodat er een ongelijke strijd ontstaat, zoals tussen Sky en andere ploegen met een kleiner budget, een onvermijdelijk monopolistisch mechanisme. Waarom is er in de sport, die toch bij uitstek leeft en gedijt bij competitie, geen autoriteit voor de mededinging?

Laat niet de organisatoren op een februaridag in Parijs de inrichting van de Tour bepalen (tijdritten, sprintetappes, bergritten, lengtes) maar een commissie waarin ook renners en sponsoren zitten die voorstellen kunnen wijzigen en erover kunnen stemmen. Dat proces moet ervoor zorgen dat de koers echt spannender wordt doordat tijdrijders, klimmers, klassementsrenners, etapperenners en sprinters ieder aan hun trekken komen en renners niet door incidenten zoals een lekke band, een stayerende motor of een val, bij voorbaat kansloos zijn.

Ze kunnen dan iets rechtzetten in tijdritten, liefst elke week één, van verschillende lengte en moeilijkheidsgraad: eentje vlak, eentje heuvelachtig, eentje bergop. Zo wordt niet de ploeg doorslaggevend maar de individuele kwaliteiten, en het klassement wordt dan ook meteen een stuk spannender.

Controle én toeval

Financiële voorwaarden voor het in stand houden van topsport zijn onontbeerlijk, maar het verbond tussen commercie en sport is nu veel te dominant. Dat kan anders, en moet anders, wil sport niet zijn langste tijd als een originele vorm van strijd hebben gehad. De salarissen van de sporters en het belang van de sponsoren hoeven er niet onder te lijden.

Wat er vooral op vooruit zou gaan, zijn de evenwichten die aan sport ten grondslag liggen, zoals tussen controle en toeval, tussen kansen en kwaliteiten, tussen talent, moed en jeugdig elan, met als gevolg meer fairness en meer spanning. Dit zoeken naar evenwicht wordt steevast verdrongen door steeds perfectere vormen van wetenschappelijke, technologische en institutionele beheersing. Ook nu het dopingspook een beetje lijkt teruggedrongen, blijven geld en wetenschap even dominant.

Noem mijn alternatieven maar romantisch, ik noem de huidige manier van sport bedrijven de dood in de pot.

Alle artikelen over de Tour de France 2018 leest u hier, waaronder Hij viel niet, reed niet lek ,maar vooral: Geraint Thomas was gewoon de sterkste.