Zijn game-ontwikkelaars fout omdat ze games verslavend maken?

Dat verbaasde me dus niks, dat afkickklinieken tegenwoordig volstromen met gameverslaafden. Tien jaar geleden wisten ouders al dat gamen minstens zo verslavend werkt als sigaretten roken. “Eén uur schermtijd, niet meer!” Nu schijnt het probleem veel groter te zijn dan toen, meldde de NOS. In drie jaar tijd is het aantal Nederlandse gameverslaafden verdubbeld. Jongens die in de afkickkliniek belanden (bijna altijd jongens) hebben soms meerdere jaren ach­ttien uur per dag op hun kamer zitten gamen.

Uit grootscheeps onderzoek, gepubliceerd in De Groene Amsterdammer, blijkt dat gamen almaar verslavender is geworden. Hoe dat komt? Populaire games als ‘Fortnite’ zijn tegenwoordig gratis, maar dan moet de speler wel steeds worden verleiden tot kleine online-aankopen. Op zich logisch: voor niets gaat alleen de zon op. Maar om de tiener hooked te houden, zetten game-ontwikkelaars wel álle trucs in die verslaving bevorderen.

Vergelijk het met de sjoemelsigaret: zonder dat iemand het doorheeft, stopt de producent extra verslavende stofjes in jouw dagelijkse drug.

Zoals de verleiding van de kans, waarvoor ook gokverslaafden bezwijken. De kans dát je als Fifa-gamertje een online voetbalplaatje van Lionel Messi bemachtigt (en niet van een voetbal-nobody) is héél klein, maar het spelertje zal het blijven proberen.

Wat ook schijnt te werken: vriendschap suggereren. Een verslaafde die zijn account bij ‘League of Legends’ wilde opzeggen kreeg dit bericht: ‘Ik vind het jammer om te horen dat je deze beslissing neemt. Het maakt me een beetje verdrietig dat je je account wilt deleten.’

‘Ik vind het jammer om te zien dat je al tien uur achter elkaar zit te spelen’

Mag je game-ontwikkelaars aanrekenen dat ze zulke technieken hanteren? Die vraag werd in het uitgebreide Groene-artikel opgeworpen, maar niet echt beantwoord. Want waarin verschillen game-ontwikkelaars nou eigenlijk van pakweg snoepfabrikanten? Die buiten je zwaktes tenslotte ook uit, bijvoorbeeld door te adverteren op stations, waar je moe en hongerig uit de trein stapt, verlangend naar suiker.

Deze zomer sprak ik toevallig een jongere collega van de ICT-afdeling. Hij zag wel degelijk verschil tussen gewone en digitale verdienmodellen. En hij stoorde zich enorm aan de onverschilligheid van game-ontwikkelaars, en trou­wens ook van andere spelers op de digitale markt, zoals datingsite Tinder.

Zulke bedrijven weten namelijk oneindig veel meer van hun klanten dan snoepfabrikanten. Ze kunnen zien dat die éne gebruiker al drie jaar voortdurend online is. Ze weten het als een vijftiger in hun bestand undateable is. Die kennis schept verantwoordelijkheid.

Als je ziet dat het met de Tinderafspraakjes niet wil lukken, zou je kunnen bedenken dat zo iemand misschien hulp nodig heeft. Als je ziet dat jongeren tien uur achter elkaar aan het gamen zijn, zou je ook eens dit bericht kunnen sturen: ‘Ik vind het jammer om te zien dat je al tien uur achter elkaar zit te spelen. Het maakt me een beetje verdrietig.’

Dan klinkt dat quasi-vriendschappelijke toontje ook eens ietsje minder hypocriet.

Wat is daar nou erg aan? Leonie Breebaart onderzoekt in haar column de actualiteit op filosofische wijze. Lees ze hier terug.

Lees ook:
Verslaafd aan games, is dat een ziekte?

Gameverslaving komt bij de Wereldgezondheidsorganisatie te boek te staan als ziektebeeld. Dat leidt tot grote verdeeldheid onder wetenschappers.

Zowat alle vrouwen die online gamen krijgen te maken met piemelfoto’s of beledigingen

Vrouwen gamen net zo vaak als mannen. Maar de giftige sfeer online is voor veel vrouwen een drempel om echt de competitie aan te gaan. Mannelijke gamers kunnen er kennelijk nog steeds niet tegen te worden ingemaakt door een meisje.

Games zijn geen gewone spelletjes, ze zijn gemaakt om jongeren verslaafd te krijgen

Games zijn niet gewoon spelletjes. Ze zijn gemaakt om met name het gedrag van jongeren te manipuleren, aldus Michiel Smit, auteur van ‘Gameboy’.